پوشش هر ملتی بیانگر چیزهای بسیار زیادی است

روح جمعی یک ملت، مجموعه ای از ارزش ها، باورها و داستان هایی است که در تار و پود هویت آن تنیده شده اند. این پوشش نامرئی، فراتر از ظاهر بیرونی، اعماق وجود یک جامعه را هویدا می سازد. در این میان، ادبیات حماسی همچون آینه ای تمام نما، این لایه های پنهان و آشکار را بازتاب می دهد و به جهانیان معرفی می کند، گویی هر بیت و هر روایت آن، نخی است از قالیچه ی پر نقش و نگار هویت ملی.

پوشش نامرئی ملت ها: چگونه ادبیات حماسی هویت، تاریخ و روح یک ملت را بیان می کند؟

هر ملتی، گنجینه ای از هویت دارد که در طول قرون و اعصار شکل گرفته و رشد کرده است؛ گنجینه ای شامل اساطیر کهن، دلاوری های قهرمانان، ارزش های معنوی، آداب و رسوم دیرینه و آرزوهای مشترک. این گنجینه، به مثابه پوششی نامرئی، اما بسیار محکم و پر معنا، روح و سرشت یک ملت را در بر می گیرد و آن را به جهانیان معرفی می کند. این پوشش، در حقیقت، همان هویت و فرهنگ عمیق یک جامعه است که فراتر از هرگونه تعریف سطحی یا ظاهری قرار می گیرد.

پرسش اینجاست که این پوشش نامرئی چگونه خود را نمایان می سازد؟ چگونه یک ملت، بدون آنکه کلامی بر زبان آورد، داستان وجودی خود را بازگو می کند؟ پاسخ را می توان در رگ وریشه های فرهنگی آن، و به ویژه در ادبیات حماسی جستجو کرد. حماسه ها، نه فقط روایتگر گذشته اند، بلکه به عنوان کاتالیزورهای فرهنگی، حافظه جمعی یک ملت را زنده نگه می دارند، ارزش ها را از نسلی به نسل دیگر منتقل می کنند و به هویت ملی شکلی ماندگار می بخشند. آنها نقشی حیاتی در حفظ و نمایش پوشش فرهنگی ملت ها ایفا می کنند و به ما این امکان را می دهند تا به عمق روح و تفکر یک جامعه نفوذ کنیم.

ادبیات حماسی، به مثابه قلب تپنده فرهنگ هر ملت، نه تنها گذشته را روایت می کند، بلکه هویت امروز و آرزوهای فردا را نیز در خود جای داده است.

حماسه چیست؟ کالبدشکافی پوشش ماندگار ملت ها

برای درک چگونگی بیان هویت ملت ها از طریق حماسه، ابتدا باید دریافت حماسه چیست. حماسه، در ادبیات، سبکی قدیمی و هیجان انگیز است که داستان های بلند و اغلب منظوم یا منثور را در بر می گیرد. این داستان ها صرفاً به شرح جنگ ها و دلاوری ها محدود نمی شوند، بلکه دایره ای گسترده تر از پیشینه ملت ها، اولین کشفیات و اختراعات، آداب و رسوم، باورها و فرهنگ های سنتی را شامل می شوند. حماسه، دلاوری و شجاعت را به تصویر می کشد، تلاش یک ملت برای ساخت تمدن، دفاع از سرزمین و جنگ با دشمنان را روایت می کند. به همین دلیل، برای شناخت صحیح و عمیق یک حماسه، گاه لازم است از دانش هایی چون اسطوره شناسی، مردم شناسی، جامعه شناسی و روانشناسی بهره گرفت. این دانش ها به درک لایه های زیرین و پنهان پوشش حماسی هر ملت کمک شایانی می کنند.

حماسه ها در ابتدا بیشتر به صورت شفاهی، نسل به نسل منتقل می شدند و سپس توسط شاعران و نویسندگان به صورت مکتوب در آمدند. این آثار ارزشمند، گنجینه هایی بی بدیل از هویت و فرهنگ ملت ها به شمار می روند.

شعر حماسی در برابر نثر حماسی

حماسه ها می توانند در دو قالب اصلی، شعر (منظوم) و نثر (منثور) روایت شوند. هر دو قالب، نقشی مهم در حفظ و انتقال پوشش فرهنگی ملت ها ایفا می کنند، اگرچه ادیبان معمولاً ارزش هنری و ادبی شعر را بالاتر می دانند.

در شعر حماسی، محتوا غالباً به تاریخ پیدایش یک قوم، ملت یا نژاد و دلاوری های آنها در مسیر استقلال و حفظ وطن می پردازد. شاهنامه فردوسی، با داستان های کهن سرزمین ایران که به صورت منظوم سروده شده، نمونه ای برجسته از شعر حماسی است. این اثر نه تنها حافظه شفاهی ملت را ثبت کرده، بلکه آن را برای همیشه جاودان ساخته است.

اما در نثر حماسی، داستان ها به صورت غیر منظوم نوشته و تدوین می شوند. آثاری چون «کارنامه اردشیر بابکان» به زبان پهلوی یا «شاهنامه ابومنصوری» (که متاسفانه از بین رفته است) نمونه هایی از ثبت حماسه به صورت نثر هستند. این آثار نیز به همان اندازه حماسه های منظوم، غنی و پرمایه محسوب می شوند.

نوع حماسه	مثال	توضیح
شعر حماسی	شاهنامه فردوسی، مهابهاراتا (هند)، ایلیاد (یونان)، گرشاسپ نامه (ایران)، کمدی الهی (دانته)	روایت منظوم تاریخ، دلاوری ها و فرهنگ یک قوم
نثر حماسی	کارنامه اردشیر بابکان، شاهنامه ابومنصوری، سمک عیار، ظفرنامه حمدالله مستوفی	روایت منثور داستان های حماسی و پهلوانی

تار و پود پوشش حماسی: ویژگی ها و عناصر کلیدی

حماسه ها در بافت خود، ویژگی های خاصی دارند که آنها را از سایر انواع ادبی متمایز می کند و به عنوان عناصر اصلی پوشش هویتی ملت ها عمل می کنند. این ویژگی ها، همانند تار و پود، به هم بافته شده و تصویری جامع از روح و فرهنگ یک جامعه را ارائه می دهند.

زمینه های اساسی حماسه به مثابه عناصر هویت بخش

چهار زمینه اصلی در حماسه ها، پایه های این پوشش هویتی را تشکیل می دهند:

1. زمینه داستانی:

   محتوای اصلی هر حماسه، سرگذشت و روایت بلند از آغاز یک ملت، ریشه های آن، و تحولاتی است که در طول زمان پشت سر گذاشته است. این روایت ها، هرچند ممکن است با افسانه درآمیخته باشند، اما حامل حقایقی عمیق درباره هویت و حافظه جمعی اند.

2. زمینه قهرمانی:

   قهرمان حماسه، نمادی از ایده آل ها، ارزش ها و آرزوهای یک ملت است. او تجلی روح ملی در پوشش حماسه است و اعمالش، آرزوی جمعی یک جامعه برای قدرت، عدالت و رستگاری را نشان می دهد. شرح دلاوری ها، جنگ ها، خصوصیات جسمی و معنوی او، بخش های عمده ای از حماسه را در بر می گیرد.

   ویژگی های خاص قهرمان حماسه

   قهرمانان حماسی اغلب دارای ویژگی های فراتر از انسان عادی هستند:

   • ویژگی های فوق انسانی: قهرمان ممکن است نیمه خدا باشد یا دارای قدرت های خارق العاده ای باشد، مانند رویین تن بودن اسفندیار در شاهنامه.
   • نماینده ملی، قومی یا نژادی: قهرمان، هویت و ارزش های خاص یک ملت را نمایندگی می کند، مانند رستم که نمادی از دلاوری و افتخار ملی ایران است.
   • کارهای غیر طبیعی و خارق العاده: قهرمان اعمالی را انجام می دهد که برای انسان های معمولی ناممکن است، مثل هفت خوان رستم.
   • قلمرو نامحدود: قهرمان می تواند در مکان ها و زمان های مختلف (زمین، آسمان، عالم مردگان) حضور داشته باشد و محدود به مرزهای جغرافیایی نیست.
   • نبرد با ضدقهرمان و جانوران ترسناک: قهرمان با نیروهای شر و نمادهای تباهی مبارزه می کند، مانند نبرد رستم با دیو.
   • سفرهای خطرناک و پرماجرا: قهرمان در طول سفر خود با چالش های بسیاری روبرو می شود که به بلوغ و تکامل او منجر می شود.
   • حامل ارزش های ملی، مذهبی و معرفتی: اعمال قهرمان، ارزش های بنیادین جامعه را ترویج می کند، از دفاع از وطن گرفته تا جستجوی حقیقت.
   • استفاده از فکر و مکر (در معنای مثبت): قهرمان نه تنها با قدرت بدنی، بلکه با هوش و ذکاوت نیز بر مشکلات غلبه می کند.
   • قاطعیت و اقتدار: قهرمان دارای اراده ای محکم و قاطع است که او را در مسیر اهدافش استوار نگه می دارد.
   • مرگ غیرعادی: مرگ قهرمان حماسی غالباً دور از چشم مردم عادی و با شیوه ای ویژه اتفاق می افتد.
3. زمینه ملی-میهنی:

   هر حماسه، بازتابی از فرهنگ، عادات، گذشته و ویژگی های مثبت و منفی یک ملت است. این ملیت گرایی، یکی از مهم ترین و جدایی ناپذیرترین زمینه های حماسی است که حس تعلق و همبستگی را در مردم تقویت می کند.

4. زمینه خرق عادت و فراطبیعی:

   آمیخته شدن واقعیت با تخیل و افسانه در حماسه، منجر به پدیدار شدن رخدادهای غیرطبیعی و دور از ذهن می شود. موجودات با توانایی های عجیب، سحر و جادو، و ویژگی های خداگونه قهرمانان، همگی بخشی از این پوشش باورهای اساطیری و تخیل جمعی ملت اند.

دیگر ویژگی های برجسته در طراحی پوشش حماسی

علاوه بر زمینه های اصلی، عناصر دیگری نیز به غنای پوشش حماسی کمک می کنند:

• جنگ آوری و رشادت: داستان های حماسی مملو از صحنه های نبرد، دلاوری های قهرمانانه و پایداری در برابر دشمنان هستند که نشان دهنده قدرت دفاعی و اراده یک ملت است.
• نقش غیرمعمولی حیوانات و وجود گیاهان جادویی: حیوانات اساطیری مانند سیمرغ در شاهنامه، یا گیاهان با خواص جادویی، نمادها و عناصر ریشه داری در فرهنگ و اسطوره های ملت محسوب می شوند.
• وجود نیروهای متافیزیکی و سخن از آینده (پیش گویی): حضور خدایان، دیوان، جادوگران و پیشگویی ها، نشان دهنده ارتباط ملت با عالم غیب و تقدیر در نگرش های آنهاست.
• حضور دیو، جادو و اهریمن: این موجودات، تبلور چالش های درونی و بیرونی یک ملت، مبارزه با نیروهای شر و غلبه بر آنها را به تصویر می کشند.
• الفاظ سنگین و فاخر: زبان حماسه اغلب از کلمات و عبارات پرشکوه، کهن و آهنگین بهره می برد تا پوششی باوقار و اصیل برای روایت های قهرمانی خلق کند.

طرح ها و نقش های پوشش حماسی: انواع حماسه ها و بیانگری آن ها

حماسه ها، مانند طرح ها و نقش های متنوع یک لباس سنتی، بر اساس معیارها و دسته بندی های مختلف، جنبه های گوناگونی از پوشش فرهنگی ملت ها را به نمایش می گذارند.

بر اساس قدمت و نحوه شکل گیری

حماسه ها بر اساس قدمت و میزان دخالت شاعر یا نویسنده در روایت اصلی، به سه دسته تقسیم می شوند:

1. حماسه سنتی (ابتدایی/شفاهی): اصیل ترین نوع حماسه است که ریشه در روایت های شفاهی و داستان های کهن دارد و شاعر یا نویسنده کمترین تغییر را در آن ایجاد کرده است. شاهنامه فردوسی و ایلیاد و ادیسه از هومر نمونه های بارز این نوع هستند.
2. حماسه ثانوی (ادبی): این نوع حماسه توسط یک شاعر یا نویسنده با الهام از حماسه های سنتی یا خلق موضوعی جدید ساخته می شود. انه ئید از ویرژیل و بهشت گمشده از میلتون در این دسته قرار می گیرند.
3. حماسه متأخر (سومین): حماسه هایی که قدمت کمتری دارند و معمولاً بر اساس حماسه های ثانوی و در دوران های اخیر خلق شده اند. شاهنامه کردی از الماس خان، نمونه ای از حماسه های متأخر است.

بر اساس موضوع و محتوا

محتوای اصلی حماسه ها نیز تنوع فراوانی دارد و هر کدام به جنبه ای خاص از پوشش هویتی ملت ها می پردازد:

1. حماسه اساطیری: قدیمی ترین نوع حماسه که به دوران ماقبل تاریخ بازمی گردد و بر مبنای اساطیر شکل گرفته است. بخش اول شاهنامه (تا داستان فریدون) و حماسه گیل گمش نمونه های آن هستند.
2. حماسه پهلوانی: به شرح زندگی، دلاوری ها و نبردهای قهرمانان یک ملت اختصاص دارد. داستان های رستم در شاهنامه، از برجسته ترین حماسه های پهلوانی اند که نمادهای هویت ملی را به تصویر می کشند.
3. حماسه دینی و اخلاقی: قهرمان در این نوع حماسه مذهبی است یا داستان بر اساس اصول و باورهای دینی شکل گرفته است. کمدی الهی دانته و خاوران نامه ابن حسام، بیانگر پوششی از باورهای معنوی ملت ها هستند.
4. حماسه عرفانی: در ادبیات فارسی بسیار رایج است و سفر درونی قهرمان برای شناخت خداوند و غلبه بر نفس را روایت می کند. منطق الطیر عطار، نمونه ای عمیق از این پوشش معنوی است.
5. حماسه طنز و دروغ: نگاهی متفاوت و گاه انتقادی به پوشش قهرمانی و ملی دارد. دون کیشوت سروانتس، نمونه ای از حماسه طنز است که با زبان کنایه به روایت گری می پردازد.

بر اساس واقعیت یا ساختگی بودن

حماسه ها از نظر ریشه واقعی یا خلق هنری، به دو دسته تقسیم می شوند:

1. حماسه طبیعی (ملی): ریشه در حوادث تاریخی و روایت های جمعی یک ملت دارد که سینه به سینه منتقل شده اند. ایلیاد، ادیسه و بخش هایی از شاهنامه در این دسته قرار می گیرند.
2. حماسه مصنوعی: این نوع حماسه توسط یک شاعر یا نویسنده خلق می شود و نوعی بازآفرینی حماسه طبیعی است. حمله حیدری و خاوران نامه نمونه هایی از حماسه مصنوعی هستند.

سبک شناسی بافت حماسی در ادبیات فارسی (با تمرکز بر سبک خراسانی): نمونه ای از پوشش ایران

ادبیات حماسی فارسی، به ویژه در سبک خراسانی (اوایل سده چهارم تا میانه های سده ششم هجری)، با ویژگی های خاص خود، پوشش ادبی و فرهنگی بی نظیری را برای ملت ایران به ارمغان آورده است. این سبک، که شاهنامه فردوسی اوج آن است، با مختصات زبانی، فکری و ادبی خود، بیانگر روحیه، ارزش ها و آرزوهای ایرانیان در آن دوران بوده است.

مختصات زبانی

زبان حماسی در سبک خراسانی، بازتابی از سادگی، عظمت و اصالت فرهنگ ایرانی است و به شکلی قدرتمند، هویت زبانی یک ملت را به نمایش می گذارد:

• ساده و بدوی بودن: این سبک تمایل به جنبه های مادی و ملموس بیان دارد و امور انتزاعی را به صورت عینی و قابل درک توصیف می کند. مثلاً به جای توصیف «خدا ترسی»، «بریدن دل از ترس خدای جهان» گفته می شود تا مفهوم ملموس تر گردد.

• عظمت در لفظ و معنی: واژگان به کار رفته، کهن و دارای صلابتی خاص هستند که شکوه و بزرگی معنایی را منتقل می کنند.

• کم بودن واژه های عربی: حفظ اصالت زبان فارسی و استفاده حداکثری از کلمات بومی، یکی از برجسته ترین ویژگی های این سبک است. شاهنامه فردوسی، با کمترین تعداد واژه های عربی، الگوی این رویکرد است.

• زیاد بودن فعل های پیشوندی و ساخت های دستوری قدیمی: استفاده از فعل هایی مانند «برخواند» یا ساختارهای دستوری کهن تر، به کلام قاطعیت و کهنگی می بخشد.

• تقدم فعل در جمله: برای تأکید بر قاطعیت و قدرت بیان، فعل اغلب در ابتدای جمله یا در میانه آن قرار می گیرد، برخلاف فارسی معیار که فعل در پایان می آید.

• آوردن دو حرف اضافه برای یک اسم: این شیوه برای فاخر شدن کلام و ایجاد جلوه ای ادبی در متون حماسی به کار می رفته است.

مختصات فکری (معنایی)

جنبه های فکری حماسه نیز به همان اندازه زبان آن، بازتاب دهنده هویت ملت است:

• عظمت و قاطعیت قهرمان: قهرمان حماسی با اراده ای پولادین و روحی بزرگ، نماد ایستادگی و اقتدار یک ملت است.

• رجزخوانی و دیالوگ ها: گفتگوهای پرشور و رجزخوانی های قهرمانان، بیانگر اراده ملی، عزت نفس و آمادگی برای دفاع از آرمان هاست.

مختصات ادبی (آرایه ها)

آرایه های ادبی در سبک حماسی، ابزارهایی قدرتمند برای بافتن پوششی پرشکوه و تأثیرگذار هستند:

• تشبیه: تشبیه های مرسل، محسوس به محسوس و مفصل، برای تصویرسازی های قدرتمند و ملموس به کار می روند. مثلاً تشبیه ضحاک به اهریمن، نمادی از شر و فساد را به ذهن متبادر می سازد.

• استعاره: استفاده از استعاره های مصرحه و مکنیه، قهرمانان را به موجودات قدرتمند (چون شیر و اژدها) تشبیه می کند و به کلام عظمت می بخشد.

• کنایه: کنایه های پرکاربرد، به عمق معنایی متن می افزایند و پیامی پنهان و تأثیرگذار را منتقل می کنند. دل سپردن به معنای همراهی یا زیر پا گذاشتن به معنای بی احترامی، نمونه هایی از آن هستند.

• مجاز: با استفاده از مجاز، بخشی از یک کل به جای کل آن به کار می رود و به ایجاز و زیبایی کلام می افزاید. مثلاً بازار به جای مردم بازار به کار می رود.

• اغراق و غلو: اغراق، ذات حماسه است؛ چرا که در این نوع ادبی، هر چیز و هر کس غیرعادی و دارای ویژگی های فراطبیعی است. این اغراق ها به بیان شکوه و بزرگی قهرمانان و رویدادها کمک می کند.

پوشش های حماسی ملت های جهان و ایران: گنجینه هایی از هویت

ادبیات حماسی، در سراسر جهان، گنجینه هایی بی بدیل از پوشش هویتی ملت ها را در خود جای داده است. این آثار، نه تنها داستان هایی از گذشته های دور را روایت می کنند، بلکه به مثابه آینه هایی، روح، ارزش ها و باورهای هر تمدن را به نسل های بعدی منتقل می سازند.

حماسه های مشهور جهان

نگاهی به برخی از برجسته ترین حماسه های جهانی، تنوع و عمق این پوشش فرهنگی را آشکار می کند:

منطقه/ملت	نام حماسه	بیانگر هویت و فرهنگ
هند	مهابهاراتا، رامایانا	جهان بینی، معنویت، داستان های اخلاقی و مذهبی شرق، نبردهای اساطیری و ارزش های هندویی.
یونان	ایلیاد، ادیسه	ریشه های تمدن غرب، قهرمانی، تقدیر، هوش و تدبیر، مبارزات اساطیری و جنگ های تاریخی.
روم	انه ئید	تداوم میراث یونان، شکل گیری امپراتوری روم، بنیان گذاری شهر و داستان های ملی رومیان.
عربی	الحماسه ابوتمام، الحماسه بُحتری	دلاوری ها، ادبیات دوران جاهلیت و اسلام، شجاعت و فصاحت در شعر.
اروپا	سرود رولان (فرانسه)، بهشت گمشده (انگلیس)، بییولف (انگلیس)، نیبلونگن (آلمان)، کمدی الهی (دانته، ایتالیا)	تنوع فرهنگی و مذهبی، داستان های شهسواران، مفاهیم الهیاتی، نبردهای اساطیری و سفر به عوالم دیگر.

حماسه های ایران: آینه تمام نمای پوشش ملی

در میان گنجینه های حماسی جهان، ایران با شاهنامه فردوسی، شاهکاری بی بدیل را به بشریت عرضه کرده است که به مثابه پوششی سه گانه، اساطیری، پهلوانی و تاریخی ایران را در خود جای داده است. شاهنامه در بیش از شصت هزار بیت، نه تنها داستان های کهن و افسانه های باستانی را زنده نگه داشته، بلکه ارزش های ملی، اخلاقی و فرهنگی ایرانیان را نیز به شیوه ای ماندگار روایت می کند.

بخش های سه گانه شاهنامه و بازتاب هویت

• بخش اساطیری: از زمان کیومرث تا فریدون، ریشه های تمدن و اساطیر ایران را در خود دارد. این بخش، آغازی بر درک ایرانیان از جهان، هستی، خیر و شر، و بنیان های اخلاقی و اجتماعی آنهاست.

• بخش پهلوانی: از زمان کاوه تا قتل رستم، اوج دلاوری ها و مبارزات قهرمانان است. این بخش، نمادی از ایستادگی، عدالت خواهی، فداکاری و سلحشوری ایرانیان است که رستم نماد برجسته آن محسوب می شود.

• بخش تاریخی: از اواخر عهد کیانی (آمدن اسکندر) تا شکست ایرانیان از اعراب را در بر می گیرد. این قسمت، روایتی از تاریخ پر فراز و نشیب ایران، تغییر و تحولات سیاسی و اجتماعی، و تلاش برای حفظ هویت در برابر هجوم بیگانگان است.

دیگر حماسه های ایران

ایران، علاوه بر شاهنامه، دارای حماسه های متنوع دیگری نیز هست که هر یک به نوعی به غنای پوشش فرهنگی این سرزمین می افزایند:

• حماسه اساطیری منظوم و منثور:
  • منظومه های مهریشت و زامیادیشت در اوستا
  • منظومه ایاتکار زریران به زبان پهلوی
  • کارنامه اردشیر بابکان (منثور)
• حماسه پهلوانی منظوم و منثور:
  • بخش دوم شاهنامه
  • داستان های سمک عیار (منثور)
  • داستان های حسین کرد شبستری (منثور)
• حماسه تاریخی منظوم:
  • ظفرنامه از حمدالله مستوفی
  • شهنشاه نامه از فتح علی خان صبا
• حماسه های دینی و عرفانی ایرانی:

  این حماسه ها، بخش مهمی از پوشش معنوی و اخلاقی ایران را تشکیل می دهند و بر جنبه های روحانی و سلوک درونی تأکید دارند. آنها راهی برای شناخت خداوند و نیل به حقیقت، و غلبه بر نفس اماره را از طریق داستان های جذاب و الهام بخش نشان می دهند. این نوع حماسه، به ویژه پس از حمله های مغول، جایگاه ویژه ای در ادبیات ایران یافت و به نمادی از پایداری روح معنوی در برابر سختی ها تبدیل شد.

  • خاوران نامه از ابن حسام
  • منطق الطیر از عطار
  • حماسه حلاج در تذکرة الاولیاء عطار

نتیجه گیری: حماسه، گنجینه پوشش هویت و نماد پایداری ملت ها

در گستره وسیع فرهنگ و هویت ملت ها، پوشش آنها چیزی فراتر از ظاهر و مادیات است. این پوشش، در حقیقت، روح جمعی، ارزش ها، تاریخ و آرزوهای مشترکی است که در دل داستان ها و اساطیرشان تبلور می یابد. ادبیات حماسی، در این میان، نقش بی بدیلی در بازتاب، حفظ و انتقال این پوشش هویتی ایفا می کند. حماسه ها صرفاً روایت هایی از گذشته نیستند؛ آنها تجلی گاه ماهیت وجودی یک ملت، شامل گذشته پرافتخار، حال پر چالش و آرزوهای بلند آینده اش هستند.

ملت ها از طریق حماسه هایشان به یکدیگر معرفی می شوند و درک عمیق تری از هویت و تاریخ یکدیگر به دست می آورند. مطالعه و حفظ این گنجینه های ادبی، نه تنها راهی برای شناخت خود و ریشه های فرهنگی خویش است، بلکه مسیری برای درک و احترام به دیگر فرهنگ ها نیز به شمار می رود. پوشش نامرئی حماسه، نمادی از پایداری و تداوم فرهنگ از نسلی به نسل دیگر است و به ما یادآور می شود که هر ملت، با داستان هایش زنده است.