چهار نکته درباره افشاگری زندگی خصوصی یک بازیگر

اما این روزها اتفاقاتی دارد می افتد که گرچه هسته اولیه، خبری ملتهب و زرد است ولی نشان از درنوردیدن مرزها و پیدا شدن راه های تازه برای برابری جویی و طرح مطالبات زنان است: داستان یکتا ناصر و حالا روایت مفصل مستندی که بهار مصدقیان از رابطه 18 ساله اش با پارسا پیروزفر نقل کرده. اینجا چند نکته که در بدو مواجهه با این روایت به ذهنم رسید می نویسم:
اول- در اظهارنظرهای عمدتا مردانه راجع به ماجرای یکتا ناصر بسیار خواندم که “اصلا چرا دعوای خانوادگی آمده توی اینستاگرام؟” حالا ما می پرسیم چرا که نه؟ مگر نه اینکه همین فضای مجازی در نبود ساز و کار قانونی مشخص و محدودیت رسانه های رسمی، تنها امکان و ابزار برای اعلام موجودیت و روایت است؟ اتفاقا اینکه بتوانی خودت را اینقدر بی پرده در معرض قضاوت قرار دهی و آماج حمله های رایج فجازی شوی، کار ساده ای نیست.

دوم- زنی آمده داستان رابطه عاشقانه 18 ساله اش را با یک سلبریتی محبوب و تاکنون بی حاشیه، به اشتراک گذاشته. آن هم زمانی که فهمیده در تمام این سال ها طرف مقابل درگیر روابط موازی بسیار بوده و مدام از او می خواسته که درباره این رابطه جایی حرفی نزند. رابطه مخفیانه بوده و شرحش به واسطه رفتار طرف مقابل که مدام میان آزار و مهربانی و خشونت و دروغ و التماس و همراهی در رفت و آمد است، دردناک و ناباورانه است . حتما خیلی ها می گویند چطور این روایت ها را باور کنیم؟ چه کسی قرار است صحت سنجی کند؟ بله روایت بهار مصدقیان پراکنده و نامنسجم است ولی باید خوانده شود و برای صحت سنجی با عیار زندگی و تجربیات اجتماعی ما سنجیده شود.

سوم: دو سوی طیفی که می توانند مانع از پیش آمدن چنین اتفاقاتی شوند ناکارآمد و بلااستفاده اند. نه قانون بطور مشخص می تواند به چنین داستانی ورود کند، نه جایی برای فعالیت رسانه های جدی و حتی رسانه های زرد(که در همه دنیا زندگی سلبریتی ها و اهالی قدرت را رصد می کنند) هست. حتی به لحاظ فرهنگی هم نمی توانیم متوقع باشیم که آدم ها موضع منصفانه ای داشته باشند. می دانید این یکی دو روز بیشتر چه چیزهایی شنیده ام؟
– “من هم اگر چنین محبوبیت و ظاهر و شهرتی داشتم همین کار را می کردم. “
-“چرا 18 سال چنین زندگی مخفیانه ای را تحمل کرده؟ تقصیر خودش است.”
– “این آدم معروف ها حالش را می برند و هر جا گیر افتادند می آیند در فضای مجازی جنجال می کنند” و…

چهارم-زنان قهرمان این روایت ها هستند و ما برای رسیدن به نقطه ای از تعادل چاره ای جز گفتگو، طرح روایت و شنیدن صدای یکدیگر نداریم. بی آنکه بخواهم مداخله ای شخصی در موضوع باشم، دلم می خواهد صدای بهار مصدقیان شنیده شود.

*روزنامه نگار

4747