فردوسی پور: جنگ طولانی برای اسراییل نقطه آسیب دارد/ احتمال کرانیزه شدن غزه بالاست/ روسیه هیچ گاه شریک استراتژیک ایران نخواهد بود

ماهان نوروزپور: سه ماه از عملیات هفت اکتبر یا عملیات طوفان الاقصی می گذرد. با وجود درخواست های متعدد منطقه ای و بین المللی برای آتش بس، اسراییل اما از قبول آن سر باز می زند و پذیرفتن آتش بس دایمی را یک شکست تمام عیار برای خود تلقی می کند. مقامات رژیم صهیونیستی بارها اعلام کردند که تا نابودی کامل حماس و جهاد اسلامی بمباران هوایی و عملیات زمینی خود را در غزه ادامه خواهند داد البته تا اینجا مردم بی دفاع و بی پناه غزه قربانی اصلی جنایات رژیم صهیونیستی بودند. مقامات اسراییلی غزه را زمین سوخته اعلام کردند و به ددمنشنانه ترین و دهشتناک ترین شکلی که ممکن است با بمب های چند تنی غزه را شخم زدند. بخش زیادی از مردم غزه اما حاضر به تخلیه ی غزه ی نشدند و مصر هم از اسکان دادن پناه جویان غزاوی در شبه جزیره ی سینا سر باز زدند. اما هم مصر و هم قطر در حال رایزنی برای رسیدن به یک توافق دو جانبه و به دست آوردن آتش بس هستند. اسراییل در پس این کشتار کور و وحشیانه چه در سر دارد؟ آیا می تواند به همه ی اهداف نظامی که ترسیم کرده است برسد؟ آمریکایی ها تا چه زمانی از اسراییل حمایت خواهند کرد؟ وضعیت روسیه نسبت تحولات خاورمیانه چیست و آیا این کشور از این روند منتفع می شود؟ در این باره در کافه خبر با مجتبی فردوسی پور سفیر سابق ایران در اردن و مدیرگروه غرب آسیای مرکز مطالعات وزارت خارجه گفتگو کرده ایم که در ادامه مشروح آن را می خوانید:

بیش از چهارماه از عملیات طوفان الاقصی سپری می شود ارزیابی شما از جنگ غزه تا به اینجای کار چیست؟ اسراییل چه طرح ها و اهداف نظامی را دنبال می کند؟

با گذشت چهارماه همچنان شاهد جنایت و نسل کشی رژیم صهیونیستی هستیم. فکر می کنم لازم باشد که بحث جنایت اسراییل را از عملیات طوفان الاقصی تفکیک کنیم. اقدامی که اسراییل دارد صورت می دهد مفهوم جنگ را بر نمی تابد. این رژیم مردم بی دفاع و بدون جان پناه را با انواع و اقسام گلوله ها و بمب های بیش از دو و نیم تنی مورد هدف قرار می دهد. با این وجود که چهار ماه از طوفان الاقصی می گذرد؛ جریان مقاومت تنها پانزده درصد از وضعیت خودش را به لحاظ سازماندهی و لجستیکی پای عملیات گذاشته است. مقاومت هنوز سر پا است و توان رزم آوری و جنگ آوری دارد. شاهد بودیم که در هفته های گذشته تل آویو مورد هجوم نیروهای مقاومت قرار گرفت و این شگفتی ساز است. گروهی که در محاصره ی کامل به سر می برد چگونه عملیات را با دقت مدیریت و رهبری می کند و شلیک خود را تا عمق سرزمین صهیونیستی امتداد می بخشد.

عملیات طوفان الاقصی هفت اکتبر ساعت شش و سی دقیقه صبح کلید خورد و تا شش چهل و پنج دقیقه صبح بعد از عملیات، نیروهای مقاومت به همه ی اهدافی که ترسیم کرده بودند رسیدند. لشکر غزه که به صورت مشخص منحصر به اداره ی حوزه ی امنیت غزه بود فروپاشید. ارتش رژیم صهیونیستی انسجامش را از دست داد. پایگاه های حساس اطلاعات امنیت نظامی دچار شکست و شکنندگی شدند و به گونه ای که ظهر همان هفت اکتبر آمریکایی ها در اولین اظهار نظر رسمی اعلام کردند که اسراییل دچار شکست هوش مصنوعی شده است که این مربوط می شد به اتاق سرور ها و اتاق امنیت و اطلاعات رژیم صهیونیستی مثل داده های اطلاعاتی اعم از لپ تاپ ها و اسناد و مدارک و تراشه ها و میکرو چیپ هایی که در حوزه ی اطلاعات و امنیت شاخص بودند. این ها همه در اختیار جنبش حماس و جهاد اسلامی قرار گرفت که این نقطه ی ثقل اهداف مترتب بر عملیات طوفان الاقصی است.

گرفتن تعداد زیادی از فرماندهان به صورت اسرا و نیروهایی که از کشورهای دیگر آمده بودند و در جشن یوم کیپور شرکت کرده بودند، در حوزه ی تبادل، معیار اساسی است. اساسا اتفاقی که در حوزه ی عملیات طوفان الاقصی به عنوان رمز پیروزی می توان بر شمرد این است که ما چه در جنگ های عربی و چه فرآیند اسلو بعد از فروپاشی نظامی دو قطبی که ابو عمار رفت به سوی مذاکرات سازشی آنچه را که بر اساس ایده های کشورهای عربی به دنبالش بودند که مرزهای چهار ژوین 1967 را بتوانند بازیافت کنند و به دست بیاورند؛ محقق نشد. لکن در عملیات طوفان الاقصی حداقل امر این است که امروزه شهرک هایی که در سرزمین های 48 و 67 قرار گرفته بود بخش زیادیش بر اساس این عملیات و پیروزی مقاومت تا حد زیادی تخلیه شده و اسراییلی های ساکن در آنجا فرار کردند یا در اردوگاه ها هستند یا به کشورهای خودشان بازگشتند. این از بخش حوزه ی عملیاتی که با اهداف راهبردی ما می گوییم آن فنر فشرده ی هفتاد و پنج سال اینجا کار ازمایی و کارایی خود را نشان داد.

مساله ی تقدس مسجد الاقصی و هتک حرمت قرآن الاکریم در مسجد الاقصی حایز اهمیت بود و نکته ی سوم تبادل اسرا و زندانیان فلسطینی است که در بند رژیم صهیونیستی هستند. قبل از این عملیات آمار اسرا تقریبا شش هزار براورد می شد ولی بعد از طوفان الاقصی رژیم صهیونیستی به دستگیری و بازداشت استمرار بخشید و این رقم نزدیک به هشت هزار اسیر است.انچه به عنوان شرط اساسی در توقف نهایی منازعه پا برجاست و حماس همچنان روی آن تاکید می کند بحث تبادل کل در برابر کل است.

از شنبه یا از بعد از ظهر شنبه یعنی روز آغاز عملیات، اسراییل دچار یک حالت روانی هیستیریک شد و غزه را به عنوان سرزمین سوخته اعلام کرد و تصمیم به حملات وحشیانه گرفت. اسراییل سه هدف عمده را مد نظر خودش قرار داده بود. هدف اولیه و اصلی این بود که بتواند در واقع پاتک عملیات طوفان الاقصی را بزند و سوار بر حوزه ی راهبرد نظامی بشود و استراتژی خود را معین بکند که من در طوفان الاقصی دچار فروپاشی سه اصل بن گوریون نشده ام. سه اصلی که به اسراییلی ها می گوید که ما هیچ وقت جنگ نمی کنیم مگر اینکه آن را پیروز شده باشیم و قبل از ورود به جنگ پیروزی برای ما محتوم باشد. دوم ، هیچ وقت وارد جنگ نمی شویم تا زمانی که خارج از سرزمین های اشغالی و اسراییل باشد. سوم هیچ وقت ورود به جنگ پیدا نمی کنیم مگر اینکه ما جنگ پیش دستانه را به آن دست بیازیم. که این سه اصل در طوفان الاقصی در همان چهارده تا پانزده ی دقیقه ی اول عملیات فروپاشید یعنی آن ارکان تاسیسی بر اساس آرمان بن گوریو از هم پاشید و افول کرد. یکی از ویژگی های اصلی شهرک ها و مناطق اشغالی در فلسطین که توسط اسراییل برای یهودیان شرق و غرب دنیا ساخته می شود؛ امنیت است. به هر حال این ها به یهودیان شرق و غرب دنیا در باغ سبزی نشان دادند که اینجا شما بهترین مامن و پناه گاه را دارید .بنابراین اگر نتوانند اصل امنیت را فراهم کنند دچار مهاجرت معکوس می شوند و صدمه ی بزرگی می بینند. با پیشنهاد آقای لاپید دولت شرایط جنگ را تشکیل دادند و دولت فراگیر نتانیاهو ساقط یا به کناری نهاده شد. دولت شرایط جنگ یک ویژگی های خاصی دارد. اگر به تاریخ اسراییل رجوع کرده باشید؛ در سال 1967 و در 1973 دولت شرایط جنگ در خلال جنگ های کلاسیک ارتش های عربی با اسراییل تشکیل شد. وجه تمایزش این است که در آن زمان دولت جنگ در یک بازه ی یک هفته ای تاسیس شد اما در روز دوم عملیات هفت اکتبر یعنی در یک شنبه دولت شرایط جنگ دایر شد. تاسیس این دولت شرایط خاصی دارد. این پیشنهاد باید به کنیسه برود و در کنیسه فراکسیون اکثریت اپوزیسیون دولت یهودی را بسنجند و تقریبا گزینه هایی از اپوزیسیون و گزینه هایی از پوزیسیون دولت شرایط جنگ را تشکیل دهند که دو بازرس از هر دو رکن اپوزیسیون و پوزیسیون در درون دولت قرار می گیرند و دولت به شکل مصغر خود باقی می ماند.

اتفاقی که افتاد در نقطه ی کانونی اسراییل به دنبال این بود که با اعلام دولت شرایط جنگ اعلام کند که هیچ اتفاق خاصی نیافتاده است و ما توانستیم طوفان الاقصی را کنترل کنیم و روی استانداردهای امنیتی خودمان ایستادیم و به صورت مسلط داریم عمل می کنیم که این محقق نشد و اقدام هیستیریک و روانی که ارتش اسراییل نشان داد؛ آمریکایی ها را متوحش کرد و احتمال اینکه اسراییل هزینه ی جنگ را برای آن ها چند برابر کند سبب شد که آمریکا در پوشش های مختلف مثل پوشش مستقیم با فرستادن ناو هواپیمابر آیزنهاور و جرالد فور به مدیترانه برای جلوگیری از اینکه جبهه ی دیگری از جنوب لبنان علیه اسراییل باز نشود و بعد هم در پوشش های جانبی مثل ناتو و سنتکام آمدند تا شرایط را تحت کنترل بگیرند. روسای جمهور مختلف از اروپا که بخش عمده اش به وضعیت جوانان نخبه در جنش روز اول عید عبری حضور داشتند و این ها اکثرا نخبگانی بودند که در حوزه ی فناوری های نوین زبان زد جوامع خودشان بودند. شاید بشود گفت که آن اظهاراتی که از طرف مقامات آمریکایی در ظهر شنبه اعلام شد که اسراییل دچار شکست هوش مصنوعی شده است یک بخش مربوط به این حوزه ی داده ها و اطلاعاتی که به دست مقاومت افتاد. در گام دوم اسراییل آمد ورود زمینی به غزه را طراحی کرد و هدفش از ورود به غزه این بود که اسراء را بدون هیچ هزینه ای به دست بیاورند. نیروهای آمریکایی هم به ویژه مارینز با هیلبورد آمدند اما مخفیگاه اسرا را پیدا نکردند.

به مرور زمان برای اینکه یک برگ برنده دست نتانیاهو را بگیرد عملیات زمینی را با چراغ سبز گرفتن از آمریکایی ها کلید گرفت. حالا این بازی تبدیل به بازی کر و فر یا همان واقع موش و گربه بازی شده است. نیروهای حماس و مقاومت صبر کرد که تانک ها به کوچه پس کوچه های غزه بیاد آن ها را شکار کند در مرحله ی دوم اسراییل هزینه ی گزافی پرداخت کرد. هم در حوزه ی نیرو یعنی وضعیتی که درگیری های اسراییلی سبب افزایش تلفات اسراییلی شد. از طرفی شکار تانک های مرکاوا که در نوع خودش ماشین جنگی ویژه ای هست و این ها جز معامله ای که با هند کردند آن هم مرکاوا را به هیچ جای دنیا نفروخته اند. ویژگی این تانک ها این است که با اصابت راکت یا موشک در دو زمان و در دو مرحله منهدم می شوند. وقتی دیدند که نیروهای حماس به خوبی از پس منهدم کردن این تانک ها بر می آیند دچار تزلزل شدند. از اتفاقات اخیرش همین تیپ گورلانی بود که عقب نشینی کرد و عقب نشینی را پذیرفتند. با توجه به تلفات بالا و صدماتی که ماشین جنگی اسراییل دیده است عقب نشینی های تاکتیکی را شروع کردند. لکن آمدن به مرحله ی سوم هم گام برداشتند. در این مرحله اختلافات درون کابینه و کنیسه مضاعف شد؛ که یک بخشش مربوط می شود به تغییر وزیر خارجه ی دید که گانتس گذاشت برای وزارت خارجه و الی کوهن را از وزیر خارجه برداشت و در وزارت انرژی گذاشت. این بیانگر این بود که اختلافات در تداوم اشغال کامل غزه با رویکردی که کنیسه داشت؛ تبیین می کرد.

آن ها مبنایشان بر این بود که غزه را کاملا تصرف کنند و به دنبال این بودند که مردم غزه را به مصر کوچ بدهند اما چون این خط قرمز مصر بود وارد این معامله نشد و حاضر نشد که مردم غزه را در شبه جزیره ی سینا اسکان بدهد. در حال حاضر یک و هشت دهم میلیون مردم غزه در جنوب غزه گرفتار شدند.اسراییلی ها می خواهند کشوری قیمومیت آن ها را بپذیر تا پروژه ی شهرک سازی را کلید بزند. نکته ای که می خواهم عرض کنم این است که از آنجایی که اسراییل در رکن دوم جنگ هیچ دستاوری نداشت و رکن اول هم برگ برنده ای برای نتانیاهو نبود؛ باعث وحشی شدن اقدامات اسراییل شد و این اقدامات وحشیانه منفعتی جز برای نتانیاهو و دولت افراطی اش نداشت. آن ها نتوانستند بعد از سه ما محل پنهان شدن اختفای اسراء را پیدا بکنند نه تنها نتوانستند در عرصه ی بین المللی کلید حل دیپلماتیک را بر اساس یک فرآیند شبه کمیته ای مانند وینو گراد را تبین می کنند. در مرحله ی نظامی هم تا به الان هیچ دستاوردی نداشت.

چقدر احتمال دارد مدیریت غزه به دست تشکیلات خود گردان فلسطین سپرده شود؟

سناریوهای مختلفی در این باره مطرح شده است. بعد از سفر جو بایدن رییس جمهور آمریکا به تل آویو و سفرهای مکرر وزیر امورخارجه ی آمریکا آنتونی بلینکن طبیعی بود که یک هم آوردی در حوزه ی منطقی با ترکیبی از کشورهای اسلامی و در نهایت رایزنی مستقیم با تل آویو به وجود بیاید. هدف از این لابی گری ها رسیدن به یک وضعیت متعادل نسبت به آینده ی غزه بود. به صورت خلاصه اگر بخواهم سناریوها را کوتاه کنم عرض می کنم. سه مولفه یا سه رکن یا سه سناریو در اینجا مطرح می شود. سناریوی اول این بود که اگر شرایط غزه بخواهد به سرانجام برسد باید به دست نیروهای یونیفل یعنی نیروهای پاسدار صلح بین المللی سپرده شود. این سناریو یک ایراد داشت آن هم این بود که اسراییل نمی پذیرفت بدون حضور نیروهای آمریکایی این نیروها مشابه آنچه در جنگ سی و سه روزه با قطع نامه 1701 ایجاد شد در نوار غزه مستقر شوند.آمریکایی ها هم با این مساله موافقت نمی کنند.سناریوی دوم این بود که قیمومیت غزه را به جهان عرب و جهان اسلام واگذار کنند. به هر حال نکته ی اصلی این است که غزه باید بازسازی شود. این بازسازی به هزینه ی کشورهی عربی اتفاق می افتد آنوقت اسراییل از آن ها می خواهد هزینه ی نگهداری و تبعات نگهداری غزه را هم بپذیرد. خب اینجا یک نکته ی اساسی تر وجود دارد و آن هم این است که کشورهای عربی حاضر نبودند که این هزینه را بپذیرند. گفتند ما این رویکرد را قبول نمی کنیم. پس زدن این سناریو سبب شد که یک سناریوی سومی مطرح شود. سناریوی سوم شاخصه ی سلطه یا خودگردانی است. در این وضعیت توافقات امنیتی بین سلطه و رژیم صهیونیستی شکل گرفت. کرانه تبدیل به کانون های امنیتی شد. شما در کرانه که حضور پیدا کنید و بخواهید مثلا از جنین به نابلوس یا از آنجا به آناپولیس و به قدس شرقی بروید به ایستگاه های زیاد بازرسی بر می خورید که همه تحت کنترل سازمان های اطلاعاتی اسراییل هستند. اکنون در کرانه، سلطه خودش به دست جوانان فلسطینی که طالب انتقاضه هستند غل و زنجیر می زند.

ما همواره می گوییم که این احتمال وجود دارد که غزه بعد از شرایط جنگ کرانیزه شود. یعنی چهار استانی که درغزه یعنی استان شمالی، استان غزه، استان خان یونس و استان رفح داریم از هم دیگر جدا شوند و بین آن ها حایل های امنیتی قرار بگیرد. اگر در خاطرتان باشد وقتی بلینکن به تل آویو آمد در سفر هشتم یا هفتم با ابو مازن دیدار کرد و ابو مازن لبخندی بر لب داشت. احساسش این بود که توافقی کرده که غزه را نیز زیر بلیط خود بگیرد و تضمین های لازم را به اسراییل بدهد. خود نقش سپردن حکمرانی به ابو مازن تداوم حکمرانی او را تضمین می کند. ابومازن در اثر فرآیند انتخابات سال 2006 تاریخ مصرفش گذشته است. اون از میعار بازه ی زمانی خود فراتر رفته و باید تغییر می کرد اما زمینه و فرصت تغییر به وجود نیامده است. اسراییل برای اینکه تشکیلات خود گردان در غزه دایر کند باید پیش شرط های لازمی را که برای کرانه گذاشته است برای غزه نیز بگذارد. این ضمانت اگر به وجود نیاید رضایت نمی دهد. چیزی که اسراییل در دستور کار دارد از این سناریو خارج است. آن ها دنبال بازی عقب نشینی پیش روی هستند تا بتوانند مناطق حایل را ایجاد کنند. آن ها غزه را زمین سوخته اعلام کردند و کوبیدند و باورشان این بود که استان شمالی زادگاه گروه های مقاومت است. البته رکن ساختار سیاسی مقاومت اسلامی و حتی جنبش فتح قبل از انتخابات سال 2006 یعنی قبل از عقب نشینی شارون اساسا در استان شمالی بود. استان شمالی متراکم ترین استان غزه بود که حدود یک و یک دهم میلیون جمعیت داشت.

ویژگی دوم استان شمالی این بود که به سدروت و عسقلان اشراف داست. سدروت در شمال شرقی غزه است. در عسقلان دو نقطه ی بسیار مهم اسراییلی وجود دارد که در عملیات طوفان الاقصی این دو شهرک صنعتی از کار افتادند و با وجود اشراف انصار الله بر تنگه ی باب المندب و کنترل تحرکات دریایی اسراییل در این منطقه این دو پایگاه صنعتی از هم پاشیده است. شما وقتی نقشه را نگاه کنند در پایین خان یونس نسبت به رفح یک جلو رفتگی وجود دارد. اسراییل به دنبال آن است که این نوار را باریک کند و یک عمق استراتژیک را از گروه های مقاومت بگیرد و در حوزه ی قیف پایینی یا صحرای نقب از حیث پرتاب و شلیک راکت کنترل و مدیریت بکند. بر اساس فرآیند کنیسه و نوع گویش هایی که ما از ارتدکس های صهیونیست می بینیم با سناریوهای سه گانه ای که عرض کردم تا حد زیادی متفاوت است. آن چیزی که به ما از صحنه ی موجود منازعه الهام می دهد و خبر می دهد این است که هنوز با این سناریوهایی که عرض کردم توافق نهایی را ندارد چون شما به نقطه ی کانونی تبادل که برسید نتانیاهو باید دولت را ترک کند. آمریکایی ها به دنبال این هستند که نتانیاهو از این باتلاق به سلامت بیرون نیاید.

خود آمریکایی ها سه استراتژی اساسی دارند. یکی از آن ها مربوط به این است که افراط گرایی درون اسراییل را بر نمی تابند. الان تمام نهادهای بین المللی حداقل معتقدند که فلسطین باید دولت خودگردان داشته باشد. می خواهند دست و پای اسراییل را تنگ کنند.چطور ما باید فرض کنیم که اسراییل از یک طرف کل غزه را برای شهرک سازی می خواهند اسراییلی ها در یک باتلاق گیر کردند و هنوز نتوانستند به یک نتیجه ای یا به یک خروجی مشخصی برسند. این ناشی از تشتت آراء میان توده ها و و نخبگان سیاسی متعارض است.

به نظر شما اسراییل می تواند در بلند مدت این رویه را ادامه بدهد؟ چقدر برنامه هایی که برای غزه دارند قابلیت عملی شدن دارد؟

اسراییلی ها یک استدلالی را به کرسی نشان دادند که احساس می کنند عدم تحقق این برنامه ها تزاید شکست است. آن ها فکر می کنند محقق نشدن این برنامه ها شکست در برابر طوفان الاقصی است. برای اولین بار این شکاف و این شکست در بدنه ی حکمرانی رژیم صهیونیستی ایجاد شده است که سابقه ی تاریخی ظرف این هفت دهه ندارد. برای اولین بار اصول بن گوریون به طور کامل زمین خورد. در 1973 اسراییل فقط دچار غافلگیری شد اما باقی اصولش پا برجا ماند در آخر هم اسراییل پیروز میدان بود نه ارتش های مصر و سوریه.بنابراین نکته ی حایز اهمیت این است که نتانیاهو در روزهای اول دو مطلب را بیان کرد: یک اینکه ما غزه را اشغال می کنیم و بدون پرداختن هزینه ای اسرا را آزاد می کنیم و تبادل کل در برابر کل را به هیچ وجه نمی پذیرد. اسراییل فکر می کند که این برگ برنده ای است که اسرا را بدون هیچ تبادلی آزاد بکند. استدلال دوم این است که پرونده ی مقاومت به طور کل باید بسته بشود و جهاد اسلامی و حماس در غزه بایستی پاکسازی بشود. اساسا ما معتقدیم حماس در ساختار و تشکیلات سه مولفه دارد. مولفه ی اول که به آن حماس دولت یا حماس سلطه می گوییم. حماس دولت بعد از سال 2006 اتفاق افتاد. انتخابات مجلس قانون گذاری فلسطین همانطور که می دانید حماس بالای نسبت لازم نصف به علاوه ی یک کرسی های قانون گذاری را کسب کرد و ناچارا مجبور به این شد که دولت تاسیس بکند. اکنون اسراییل خیلی پروپاگاندا می کند که ما نیروهای مقاومت را نابود کردیم و تعداد زیادی از آن ها را کشتیم. وقتی شما به معامله ی عملیاتی رجوع می کنید آنچه که حماس در داده های شهدای اصلی نیروهای مقاومت اش است رقمی بین سیصد تا سیصد پنجاه ذکر می شود نه بیشتر از این. که این نیروها در اجرای عملیات هفت اکتبر شهید شدند. اما نیروهای دیگری که کشته می شوند و در غزه شهید می شوند این ها تعبیر رژیم صهیونیستی است که ما تلفات زیادی از نیروهای مقاومت گرفتیم؛ دروغ محض است. چرا که نیروهایی که در غزه هستند نیروهای مقاومت غزه نیستند. نیروهای مقاومت در زیر زمین هستند و تا به الان بر خلاف عملیات های قبلی که ما شاهد بودیم که اسراییل ترور رهبران مقاومت را انجام می داد، الان در ترور رهبران مقاومت غزه هیچ توقیفی نداشته است. اما نیروهایی که شهید می شوند از مقاومت نیروهای انتظامی هستند که در همان پوشش وزارت کشور حماس مطرح می شوند یا به اصطلاح نیروهای حمایت مدنی به آن ها گفته می شود. اما این نیروها چون بالای غزه هستند و در معرض تهدید اسراییل هستند در این اقدام وحشیانه در این بمباران طبیعتا تلفات بالا است. اما آن ها نیروهای عملیاتی نیستند. بنابراین نکته ی شایان توجه این است که اسراییلی ها می خواهند بگویند برگ برنده ی ما گرفتن اسرا بدون تبادل است و اینکه می خواهیم مقاومت را به طور کامل ریشه کن کنیم.

همانطور که عرض کردم مقاومت در پوشش اول با مولفه ی سلطه شناخته می شود در پوشش دوم جریان مقاومت مثل حماس است و در پوشش سوم می شود گروه حماس و نیروهای مقاومت. ممکن است که در فرآیند رو به جلو ما بخش نیروهای مقاومت برآمده از حماس و جهاد اسلامی را دچار آسیب کلی ببینیم یعنی به گونه ای در پوشش کارگزار دولت، پرونده ی حماس بسته بشود در پوشش جریان مقاومت هم ممکن است دشمن یک کنترل و مدیریتی روی آن پیدا بکند. اما در مولفه ی مقاومت نمی توانید مقاومت را ریشه کن کنید. چون ما می گوییم مقاومت مفهوم اساسی و اصلی فلسطینیان است که تبدیل به ایده شده است. کل فلسطین مقاومت اسلامی است. در غزه هر جایی که بمباران می شود و یک فلسطینی همه چیزش را از دست می دهد باز فریاد جانم فدای مقاومت سر می زند. حماس در حوزه و پوشش مقاومت، مقاوم تر و تقویت تر می شود. اینکه اسراییل بخواهد مفروض خود را به کرسی بنشاند باید تمام فلسطینی ها را از دم تیغ بگذارند.

اینکه اسراییل اعلام کند که من جنگ را به دراز می کشم بخاطر دست پیدا کردن به این اهداف، امر محالی است. تا الان 4 ماه هست که نتوانسته اند زاویه ی محل اختفا اسرا را پیدا بکنند. تا الان هر اسیری که آزاد شده یا از طریق تبادل ها و رایزنی های منطقه ای بوده است یا اقدامات بشر دوستانه ی حماس بوده است. اما اسراییلی ها و آمریکا نتوانستند بر اساس عملیات و قدرت برتر نظامی به محل پنهان شدن اسرا دست رسی پیدا کنند. آنچه که مقاومت در مسیر این منازعه هزینه کرده است چیزی کمتر از پانزده درصد از کل قوام، وجود و امکانات خودش است. اگر بخواهم قیاس بکنیم این است که اسراییل و آمریکا بیشترین هزینه را دادند و از این هزینه هیچ دستاوری نداشتند.

بنابراین به درازا کشیدن جنگ برای اسراییل نقطه ی آسیب دارد. برای اقتصادی نقطه ی آسیب دارد همانطور که الان اقتصاد اسراییل را آمریکایی ها دارند حمایت می کنند. نقطه ی آسیب برای ماشین جنگی اش دارد که دایما باید به آن تسلیحات تزریق شود. آمریکایی ها الان پل مستقیم به اسراییل زدند و در عملیات جنگ در حوزه ی لجستیک و ذخایر حضور دارند. این نشان می دهد که اسراییلی ها هیچ توفیقی نداشتند. اما اسراییلی ها دو اصل اساسی را باید در وضعیت استمرار یا توقف یعنی کوتاه یا بلند شدن جنگ مد نظر قرار بدهند. نکته ی اول و عنصر اول این است که اگر اسراییل دچار تلفات سنگین بشود و آسیب زیادی در حوزه ی اقتصاد ببیند عقب نشینی خواهد کرد و کوتاه خواهد آمد. نکته ی دوم این است که اگر اسراییل دستاوری نداشته باشد و نتواند برگ برنده ی یا پیروزی ارایه بدهد طبیعتا با فشاری که از سمت آمریکا با شروع شدن فرآیند انتخابات پیش رو خواهد آمد؛ اسراییل را به عقب کشیده خواهد شد و اتش بس را ناچارا قبول می کند.

به نظر شما نقش روسیه در جنگ غزه چه بوده است؟ با توجه به صحبت هایی که اخیر وزیرخارجه ی روسیه انجام داد و گفت که عملیات ما در اوکراین شبیه چیزی است که اسراییل دارد در غزه انجام می دهد. این حرف چه معنایی دارد؟

فهم نگرش روسیه یا رویکرد روسیه بایستی در مساله ی فهم سیاست خارجی این کشور شناخته بشود. ما اگر بخواهیم سیاست خارجی روسیه را بشناسیم بایستی به مقطع بعد از فروپاشی شوروی رجوع بکنیم. از 1991 تا 1995 دوره ایست که یلتسین عهده دار صدارت روسیه ی بعد از فروپاشی است. آنچه که بر اساس رویکرد سیاست خارجی یلتسین مشاهده می کنیم پیوستن به غرب است. یلتسین به دنبال این بود که سیاست خارجی خود را بر اساس معیار بهره گیری از لیبرالیسم غرب و بهره گیری از تکنولوژی پیشرفته غرب پایه گذاری کرده بود. او احساس می کرد که روسیه ی بعد از فروپاشی باید بتواند از نظر اقتصادی سر آمد باشد و بتواند روی پای خود بایستد. بنابراین گرایش به این سمت پیدا کرد که بر اساس اقتصاد لیبرالیستی بتواند روسیه ی جدید را بیان کند. اما وقتی یلتسین کنار رفت از 1996 به بعد اتفاقی که افتاد این بود ما ورود پریمارکوف را به حوزه ی وزارت خارجه ی روسیه داشتیم که تغییری در سیاست خارجی روسیه ایجاد شد. پریمارکوف بر اساس تعامل متوازن شرق و غرب عمل می کرد. اینجا من یک نکته ای را بیان کنم. بعد از اینکه فروپاشی اتفاق افتاد. روسیه احساس می کرد برای محافظت از خود باید به اصل چند قطبی گرایی رجوع بکند. معیار روسیه بعد از فروپاشی فرآیند نظام چند قطبی گرایی بر اساس معیار های محافظه کاران تفکرات ریالیستی و اصل موازنه ی قوا بنیان نهاده شد. از مقطعی که پوتین و مددوف عهده دار کشور شدند؛ روسیه به دنبال تعادل بین شرق و غرب بودند. آن ها از سیاست های یلتسین عقب نشینی کردند. در زمان عهده داری پوتین دو معیار یعنی تبادل بین شرق و غرب و شراکت راهبردی با اروپا و آمریکا بود در سیاست خارجی قرار گرفت. اما رفته رفته پوتین به سمت اقتدارگرایی و به سمت برآمدتر کردن روسیه گام نهاد با این تفاوت که در عصر اتحاد جماهیر شوروی یعنی قبل از فروپاشی شوروی برآمده تر شدن و اقتدار گرایی را بر اساس معیارهای ایدولوژیک بر می تابید اما در عصر پوتین روسیه این اقتدار گرایی نه بر اساس معیارهای ایدولوژیک بلکه بر اساس معیارهای اقتدارگرایانه و ملی گرایانه تبیین می شد.

اگر این اصول را به عنوان سیاست خارجی روسیه پذیرا باشیم طبیعتا روس ها دچار نوعی از بندبازی ایجاد تعادل در عرصه ی نظام بین الملل هستند. یک وضعیت جدیدی هم که ما داریم تحت عنوان هجوم روس ها به اوکراین که ناشی از برآمدن و پیش آمدن ناتو نیروهای غربی به حوزه ی امنیت ملی روس ها است. که روس ها این را نمی پذیرند. در اینجا آنچیزی که ما در نقش آقای پوتین می بینیم بهره گیری از وضعیت منافع ملی است که نوع چرخش یا بینش یا رویکرد سیاست خارجی او را تبیین می کند. من باب مثال عرض کنم آنچیزی که در رویکرد نظم جهانی برآمده ی از طوفان الاقصی در ذهن روس می گنجد بر اساس فرآیند پروژه محوری است وقتی ما می گوییم که روس ها پروژه محور می نگرند آن ها وضع جهانی را بر اساس فعل و انفعالات کنش و واکنش کنش گران برداشت می کنند و منافع خودشان را از آن میان بر می دارند. آنچه که اتفاق افتاد در طوفان الاقصی برای روسیه ایجاد یک چتر امنیتی در مقابل غرب بود. تا حد زیادی اهمیت اسراییل برای غرب به مراتب از اوکراین بیشتر بود به همین خاطر ماشین های جنگی اش را از اوکراین به سمت اسراییل برد و داده های مالی اعتباری و ذخایر تسلیحاتی خودش را از اوکراین به سمت اسراییل آورد. روس ها در این فرآیند در این کنش و واکنش طوفان الاقصی بهره برداری که کردند یک مقداری حوزه ی استراتژیک و حوزه ی نظامی خودشان را جلو کشیدند. اما در کل نکته ی حایز اهمیت این است که روس ها از این شرایط منافع خود را برداشت کردند. روس ها با توجه به طولانی شدن جنگ اوکراین که نتوانست اهداف آن ها را تضمین بکند. حتی آن لایه هایی که از نوار مرزی در کنار سرزمین های روسیه را مانند لوهانسک، میسنک و مناطقی که از خرسون به جزیره ی کریمه متصل می شود برای آن ها تضمین نکرد. روس ها الان یک مثلث در سیاست خارجی خود دارند. دو نقطه ی کانونی ضعف خود را این وسط از معادلاتی که در حوزه ی بین الملل و منطقه دارد اتفاق می افتد بهره برداری بکنند. نکته ی حایز اهمیت این است که در حوزه ی مالی از پوشش عربی به کمک اماراتی ها استفاده کردند. ضلع مربوط کاستی های حوزه ی ذخایر نظامی را از کره ی شمالی استفاده کردند و تقریبا می شود گفت مخازن تسلیحاتی خود را با نوع خریدها و کارکردهای مشترکی که با کره ی شمالی تعریف کردند پوشش دادند. اما روس ها نیات خود مبنی بر امنیت منطقه ای را بر اساس ضلع سومی که اسراییل است پیش می برند. ما یک میلیون یهودی از طرف روسیه در اسراییل هستند. بخشی از بدنه ی کارگزاری روس ها گرچه این ها به حوزه های امنیتی و حوزه های نخبگانی سیاسی نفوذ نکردند اما در کارکرد حوزه های فرآیند تصمیم سازی حضور دارند و می توانند تاثیرگذار باشند.

طبیعی است که بر اساس شدت و ضعف حوزه ی منافع و مصالح رجوع کنند به عناصر و بازیگرانی که بتوانند نقصان خودشان را جبران بکنند. در حوزه ی امنیت برای اینکه وضعیت خودشان را با اوکراین تنظیم بکنند؛ این ها ایفای نقش امنیتی بود که از روسیه شاهد بودیم. در رابطه با مسایل مالی و اعتباری از طریق امارات که نقطه ی وصل با اسراییل دارد پوشش دادند و مساله ی ذخایر نظامی را هم که از طریق کره ی شمالی پوشش دادند. بنابراین آنچیزی که در عرف وضعیت موجود است در سیاست خارجی منفعت و سود است که می تواند حوزه ی سیاست خارجی را تبیین بکند. نکته ی حایز اهمیت این است که روس ها شناخت دقیقی ندارند. آن ها در صنعت و تکنولوژی سخت افزاری هستند و این سخت افزاری یک نوع زمختی را در سیاست خارجی آن ها تزریق کرده است. نقطه ی آسیب در این است که روس ها همچنان بر اساس معیار فروپاشی نظام شوروی عمل می کنند. لکن ویژگی که کمتر به آن توجه می شود این است که متغیر بین المللی به ما می آموزد که نه تک قطبی گرایی نه چند قطبی گرایی نه حتی پسا قطبی گرایی اتفاق نخواهد افتاد و اینکه در افق رو به جلوی ما دارد اتفاق می افتد فرا قطبی گرایی است. این در قرایت های روسیه دیده نمی شود. اگر ضعفی هست در خروجی و داده ای که بر اساس حوزه ی منافع و امنیت ملی است نوع قرایت روس از متغیر بین المللی است که اگر دقیق شناخته نشود می تواند آسیب استراتژیک داشته باشد. در این چهارچوب روسیه هیچ گاه شریک استراتژیک ایران نخواهد بود.

آیا ما هم توانستیم مثل روسیه بر اساس منافع ملی خود نسبت به بی احترامی دوباره ی روسیه در مورد جزایر سه گانه به آن پاسخ بدهیم؟

خوشبختانه سیاست دولت سیزدهم بر اساس توازن تبیین شده است. توازنی که در برگیرنده و پوشش دهنده ی منافع و مصالح ایران است. ما توازن و تعادل را بر اساس منافع و مصالح ملی می گیریم. آنچیزی که باید در نگاه ایران اتفاق می افتاد باید در مطلع کار اتفاق می افتد. در این وضعیت موجود اعلام مواضع دقیق و مستحکمی را از سمت مسوولین علی الخصوص از طریق وزیر امور خارجه داشتیم. شاید گفته شد که این وضعیت گشایش سیستم های مالی و اعتباری که ما داریم با روسیه کلید می زنیم و این مبحث گشایش اعتبار هفده میلیاردی که روس ها برای ما باز کردند به نوعی عذرخواهی روسیه است. لکن چنین برداشتی از اقدام روسیه نمی شود. عرض کردم آنچیزی که روسیه به آن نیاز داشت این بود که از وضعیت متغیرهای منطقه ای و بین المللی در حوزه منافع و مصالح خود استفاده بکند. کاستی های حوزه ی امنیتی و نظامی جنگ را بایستی در حوزه های که با آن در تعادل بود جبران می کرد در برابر ماشین جنگی که پشت زلنسکی از طرف ناتو و آمریکا وجود داشت. در حوزه ی مالی و اعتباری برای اینکه خود را از گردونه ی تحریم های غرب خارج بکند نیاز داشت که آن رویکرد چند جانبه گرایی را از طریق قدرت ها و بازیگران منطقه ای و نوع اتصال انرژی به صورت مستقیم و غیر مستقیم با اروپا بتواند جبران بکند. در مباحث امنیتی که بتواند توفقی بر حوزه ی اوکراین داشته باشد و معادلات اوکراین را به گونه ای پیش ببرد که منجر به میز دیپلماتیک در معادلات امنیتی بشود و بتواند تضمین های لازم را از طرف کی یف داشته باشد بر اساس نوع ترفندهایی که در مبحث تحولات غزه و جنگ پیش رو دارد اتفاق می افتد از محوریت اسراییل استفاده می کند. او بر اساس معیار و منافع خود عمل می کند طبیعی است که ما در برابر چنین رفتاری ما هم باید رویکرد خود را مبتنی برا صیانت از منافع و مصالح خود داشته باشد. دید ما نسبت به روسیه نباید مبتنی بر شریک استراتژیک باشد چون هیچ گاه همچین چیزی اتفاق نخواهد افتاد. یقینا جایی که اقتضای همراهی و هم آوردی با ایران برآورنده ی روس ها باشد کنار ما خواهند بود و اگر روزی منافع آن ها تعارضی با منافع داشته باشد آن ها ما را پشت سر خود قرار خواهند داد. ما هم به میزان اقتدار منطقه ای و برآمدن ایران در حوزه ی ژیوپلتیک که ظرفیت های قابل توجهی داشتیم هم در بحث اقتصادی کمک روس ها کردیم در بحث گذار از تحریم هم در بحث تحولات امنیتی منطقه ای هم پوشانی خوبی صورت گرفت و این ها همه فرصت ها و ظرفیت هایی است که می تواند به عنوان اهرم فشار تعادل رویکرد طرف مقابل یا سیاست خارجی طرف مقابل مورد استفاده و بهره برداری قرار بگیرد. هیچ گاه نباید نگاه سیاه و سفید و نگاه مطلق به روابط خارجی داشت. این منحصرا به روسیه هم مربوط نمی شود. روابط خارجی در دنیای امروز ما بر مبنای فرآیند منفعت ملی است. اگر بخواهید در سیاست خارجی دستی بر آتش داشته باشید باید منافع ملی را مد نظر قرار دهید.

احتمالا روسیه در آینده هم همین رویه را تکرار خواهد کرد درست است؟

طبیعی است. آن ها اساس تعاملات خود را یا سیاست خارجی خود را بر اساس حوزه ی منافع ملی خودشان تبیین گری می کنند. هر جا اقتضا بکند بر اساس روند هزینه فایده منجر به تغییر رویکردشان می شود.

آیا نشانه ای در سیاست خارجی ما هست که نشان بدهد ما تعریفی از منافع ملی داریم؟

طبیعتا همین گونه است اگر این نباشد اساسا روابط خارجی وجود نخواهد داشت. یعنی شما بدون اتکا به نقطه ی منافع و امنیت ملی نمی توانید سیاست خارجی قوی و پیش برنده ای را تبیین بکنید. اساسا پیشران سیاست خارجی توانمندی و افزایش تاب آوری در حوزه ی صیانت از منافع و امنیت ملی است اگر در این دو خدشه ای وارد بشود به حوزه ی عملکردی ما در سیاست خارجی هم خدشه وارد می شود.

برخی کارشناسان معتقدند که ما در قانون اساسی خود دچار تناقضاتی هستیم که برخی موارد منافع ملی ما با منافع ایدیولوژیک ما تعارض پیدا می کنند. منافع ملی ما فدای منافع امت اسلامی می شود. آیا شما اینطور فکر می کنید؟

من چنین اعتقادی ندارم چون همانطور که شما اشاره کردید سیاست خارجی ما برآمده از قانون اساسی و اسناد بالادستی آن است. آن چیزی که از این اسناد بر می آید، سیاست خارجی ما متعهد به صیانت از منافع ملی ما در پوشش و قالب رویکردهای ایدیولوژیک است. نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران یک نظام دین محور است و بر مبانی شریعت اسلامی بر اساس نهضت حضرت امام خمینی (ره) پایه گذاری شده است. احساس من این را می گوید که این دو یعنی حوزه ی ایدیولوژیک با منافع ملی در تعارض نیست. مگر اینکه در کردار و رفتار جوری عمل کنیم که در واقع این تعارض بروز پیدا کند. طبیعتا دشمن نشسته است که از طریق خلل و فرجی که ایجاد می شود بتواند نقطه ی آسیب را تعریف بکند و بتواند از آن منافذ ورود پیدا بکند و آسیب بزند. ما نباید بگذاریم که این دو خروجی اش برای حریف و برای واحدهای سیاسی مقابل و رقیب چه در سطح منطقه ای و چه در سطح بین المللی بیانگر نقطه ی آسیب باشد. ما اگر در گذشته هم دیپلماسی و میدان را می توانستیم به عنوان یک تلفیق بهره برداری بکنیم طبیعتا این وضعیت نقطه ی آسیب اینقدر بزرگ نمی شد و یک فرصت صدمه زدن از طرف دشمن پدید نمی آمد. نقطه ی اساسی این است که این دو لازم و ملزوم همدیگر هستند. چه حکمرانی های برآمده از ایدیولوژیک و چه حکمرانی های برآمده از حوزه ی اقتدار هر دو به گونه ای عمل می کنند که تلفیقی از دیپلماسی رسمی و دیپلماسی دفاعی را با هم داشته باشند. شما باید عصاره ی سیاست خارجی را بر اساس تلفیق این دو عمل دارید.

شما در حوزه ی سیاست خارجی می گویید دفاع از مواضع و دفاع از منافع و امنیت ملی از طریق مذاکره یا از طریق چانه زنی های سیاسی که بتوانید در واقع خواسته ی خود را برای برآورده کردن حداکثر منافع ملی به دست بیاورید. طبیعتا اگر صرف مذاکره پشت میز بنشیند و واحد اقتدار سیاسی به عنوان اقتدار نظامی نداشته باشید دیپلمات شما خلع سلاح است. چانه زنی بر اساس برآمدن قدرت و اقتدار ملی است که می تواند ظرفیت در حوزه ی دیپلماسی بیافریند. این ظرفیت برآمده از حوزه ی دفاع است. حوزه ی دفاع بر آمده ی از حوزه ی ایدیولوژیک است و در واقع تلفیق بین این ارکان می تواند خروجی به عنوان سیاست خارجی را در حوزه ی منافع ملی را تعریف کند. این دو حوزه ی منفک از هم نیست طبیعتا در دنیای امروز جایگاه قدرت برآورنده ی قدرت سیاسی است و قدرت سیاسی نمی تواند خارج از مقوله ی قدرت دفاعی کارایی خود را به اجرا بگذارد.

نظر شما در مورد میانجی گری مصر و قطر در جنگ غزه چیست؟ آیا این دو کشور در حال رقابت برای ایجاد صلح در غزه هستند؟

اعتقاد من بر این است که آن چیزی که به عنوان ضعف ما در فرآیند مقاومت داریم این است که مقاومت کارکرد دیپلماتیک ندارد. مقاومت در حوزه ی سخت افزار خوب عمل می کند اما کارکرد دیپلماتیک ندارد. شما برای هر عملیاتی دو عنصر اساسی را باید مد نظر قرار بدهید. یک اینکه هدف استراتژیک چیست و اینکه راهکار خروج از بحران چیست؟ عملیات طوفان الاقصی را بر اساس یک سری اهداف استراتژیک آغاز کردند. حالا سوال دوم این است که راهکار خروج از بحران چیست؟ راهکار خروج از بحران بر اساس داده های نرم افزاری است. مقاومت در این مورد دستش خالی است. شما دیپلمات حماس ندارید. همان چیزی هم که در قطر دارید به صورت دیپلماسی غیر مستقیم که می گویند دیپلماسی غیر مباشر عمل می کنند. یعنی نقش دیپلماتیک خود را می دهند به مصر یا قطر و آن ها به جای فلسطین مذاکره می کنند و اگر این نقطه ی اتصال و جوش برقرار بشود از آن یک خروجی حاصل می شود. در این فرآیند صعف اول این است که مقاومت در حوزه ی نرم افزاری دستش خالی است. الان حزب الله بعد از جنگ سی و سه روزه از آن موازنه ی وحشت به نوعی از بازدارندگی دست پیدا بکند. ما این عایدی را در حوزه ی مذاکرات دولت لبنان با طرف اسراییل بر فلات قاره ی کاریش دیدیم. یعنی اگر حزب الله نبود دولت لبنان قافیه را باخته بود هم ظرفیت سخت افزاری و هم ظرفیت نرم افزاری حزب الله، اسراییل را تحت فشار قرار داد. ما در وضعیت مقاومت اسلامی فلسطین هم نیازی به همچین فرصتی داریم که باید به وجود بیاد. حالا باید چه بکنند؟ حماس دستاویز کانون های دیپلماتیک منطقه ای می شود. یکی از آن ها قطر است یکی از آن ها هم مصر است. بر اساس خروجی مذاکرات یا تبادل پیام هایی که می شود طبیعتا این دو رویکردی که شما اشاره کردید بروز پیدا می کند. مصری ها داده را می گیرند و به طرف مقابل انتقال می دهند اما به خاطر اینکه آسیب و نقطه ی تهدید را از خود بر طرف کنند به دنبال این هستند که معیارهای سنجش خود را بر اساس رویکرد جنبش مقاومت تحمیل بکنند و بر سر میز مذاکره بیارند. مصری ها یک طرحی نوشتند طبیعی است که این بر اساس مذاکرات یا تبادل پیام های با حماس بیرون آمده است. لکن این معیار مورد پذیرش حماس نیست کما اینکه حماس نیز بیانیه را رد کرد. چرا چون مصری ها به طرف اسراییلی اعلام کردند که ما یک طرحی داریم و اگر شما و آمریکایی ها بپذیرید این است که حماس و جهاد اسلامی سلاح خود را تحویل بدهند و غزه را ترک کنند و آنوقت تبادل صورت بگیرد و بر اساس این طرح آتش جنگ فرو بنشنید و آتش بس دایمی بشود و مردم غزه در غزه سکنا پیدا بکنند و برگردند. طبیعی بود که حماس بلافاصله بیانیه را داد و آن را رد کرد. قطری ها یک مقداری با معیارها و داده های حماس نزدیک تر اند. طرح قطر بر اساس یک آتش بس موقت دومی متمرکز بود که این آتش بس زمان و فرصت بیشتری را به طرفین بدهد و یک مقداری به لحاظ زمانی بین سه تا چهار ماه باشد و بر آن اساس طرفین بپذیرند که شروط خود را متعادل بکنند و هم تعادل کامل اسراء صورت بگیرد و رفته رفته غزه به حالت آتش بس کامل گسیل پیدا بکند. این هنوز پخته نیست چرا که اسراییلی ها به هیچ وجه چنین چیزی را نمی پذیرند. طرح مصر بیشتر شیب به سمت اسراییل داشت. طرح قطر به نوعی برآورنده ی خواست آن ها نیست. معیارش بر اساس اعمال فشار آمریکا بود چون آمریکا به اسراییل گفته بودند که پایان جنگ تا پایان سال مسیحی باشد اما اسراییل همچنان در طبل جنگ می کوبد و طبق داده های خبری اسراییلی ها می گویند ما تا دو ماه دایره ی جنگ را باز نگه میداریم و گسترش می دهیم. طبعیی است که این داده به تعبیر رژیم صهیونیستی می تواند برای حماس فرصت تنفسی ایجاد بکند اسراییلی ها تا تضمین بی هزینه ی تبادل را به دست نیاورند تمکین نخواهند کرد. اسراییلی ها باید با دو نقطه ی آسیب سهمگین مواجه بشوند. یک اینکه خروج از غزه ی مطمین را امر باطل بدانیم. نکته ی دوم اینکه این ها بتوانند به محل اختفا اسرای خودشان دست پیدا کنند تا اینکه به تبادل کل در برابر کل تمکین بکنند. پس بنابراین اگر هزینه ی رژیم صهیونیستی افزایش پیدا بکند اسراییل دامنه ی جنگ و طول مدت جنگ را کوتاه خواهد کرد. اعتقاد من بر این است آن چیزی که در عملیات طوفان الاقصی اندیشکده ها به دنبالش بودند آنچیزی که باید محقق می شد؛ نشد. آن عبارت بود از اینکه داده ی عملیات غزه باید متصل به کرانه می شد و از اتصال به کرانه 48 را پای کار می آورد و این سه ضلع مثلث نقطه ی آسیب اسراییل را فزونی می داد. الان در شرایط دوم باید معیار کار قرار بگیرد به اعتقاد من نقطه ی آسیب جدی است باید این چند جبهگی بدون اینکه دامنه ی جنگ گسترش پیدا بکند با هم اقدام مشترک بکند. ما الان اقدام منفرد داریم. در جولان، جنوب، انصار الله، عراق،غزه و کرانه اما اگر این ها به عنوان نقطه ی اتصال و هماهنگ عمل بکنند طبیعتا مسیر و ورق بر خواهد گشت.

311313