پاسپورت سلامت چیست؟

پاسپورت سلامت گواهی دیجیتال یا فیزیکی بود که وضعیت بهداشتی فرد، شامل واکسیناسیون، نتایج تست منفی بیماری یا سابقه بهبودی از یک بیماری خاص (مانند کووید-۱۹) را تایید می کرد تا سفرهای بین المللی را در دوران همه گیری تسهیل کند. این مفهوم به عنوان راهکاری برای بازگرداندن اعتماد به سفر و از سرگیری فعالیت های اقتصادی و اجتماعی در بحبوحه بحران جهانی کرونا ظهور کرد.

در سال های اخیر، جهان با چالش های بی سابقه ای در زمینه سلامت عمومی و سفر مواجه شد. همه گیری کووید-۱۹ نه تنها زندگی میلیاردها نفر را تحت تاثیر قرار داد، بلکه صنعت جهانی سفر و گردشگری را به زانو درآورد. با بسته شدن مرزها، لغو پروازها و اعمال قرنطینه های سخت گیرانه، نیاز به یک راه حل جامع برای بازگشایی امن مرزها بیش از پیش احساس می شد. در این بستر بود که ایده «پاسپورت سلامت» یا «گذرنامه سلامت دیجیتال» به سرعت در سراسر جهان مطرح و به یکی از موضوعات داغ محافل بین المللی تبدیل شد. این ابزار در نظر داشت تا با ارائه اطلاعات بهداشتی معتبر مسافران، امکان سفر ایمن و روان را فراهم آورد. از پیدایش این ایده در اوج بحران جهانی تا کمرنگ شدن نقش آن در دنیای پساکرونا، این مقاله به بررسی جامع این پدیده می پردازد و ابعاد مختلف آن، از تعریف و ریشه ها گرفته تا انواع، مزایا، معایب و وضعیت فعلی و آینده اش را روشن می سازد.

پاسپورت سلامت: تعریفی جامع از یک مفهوم حیاتی

پاسپورت سلامت، به ساده ترین بیان، مدرکی است که وضعیت سلامت بهداشتی یک فرد را از جنبه های خاصی، به ویژه واکسیناسیون، نتایج تست های تشخیصی منفی (مانند PCR برای کووید-۱۹) یا سابقه بهبودی از یک بیماری عفونی، تایید می کند. این مدرک می تواند به صورت فیزیکی (مانند یک کارت واکسن) یا دیجیتالی (مانند یک اپلیکیشن موبایل با کد QR) ارائه شود. هدف اصلی از ایجاد و به کارگیری چنین گواهی هایی، کاهش ریسک انتقال بیماری در سفرهای بین المللی و بازگرداندن حس اعتماد و امنیت به مسافران و کشورهای پذیرنده بود. این گواهی به عنوان یک مکمل برای پاسپورت های معمولی عمل می کند و لایه ای از اطلاعات بهداشتی را به هویت سفر فرد می افزاید. برخلاف پاسپورت های سنتی که صرفاً هویت و ملیت را تایید می کنند، پاسپورت سلامت بر وضعیت بیولوژیکی و بهداشتی فرد تمرکز دارد.

یکی از ویژگی های کلیدی پاسپورت های سلامت، جنبه دیجیتالی بودن آن ها بود. این اسناد اغلب قابلیت اسکن شدن (معمولاً از طریق کدهای QR) را داشتند و به سیستم های بهداشتی و مرزی متصل بودند. این ارتباط دیجیتالی، اعتبارسنجی سریع و دقیق اطلاعات را برای مقامات مرزی و شرکت های هواپیمایی ممکن می ساخت و فرآیندهای ورود و خروج را تسهیل می کرد. در دوران اوج همه گیری، این ابزار به عنوان یک فیلتر بهداشتی عمل می کرد تا اطمینان حاصل شود مسافرانی که وارد یک کشور می شوند، حداقل ریسک انتقال بیماری را دارند و بدین ترتیب، به تدریج به بازگشایی مرزها و احیای مجدد صنعت سفر کمک شایانی کرد.

ریشه ها و ضرورت: چرا پاسپورت سلامت در دوران کرونا مطرح شد؟

همه گیری کووید-۱۹، به سرعت و با شدت بی سابقه ای جهان را درنوردید و یکی از اولین قربانیان آن، صنعت سفر و گردشگری بود. با گسترش ویروس، کشورها به ناچار مرزهای خود را بستند، پروازها لغو شدند و قرنطینه های اجباری بخش جدایی ناپذیری از زندگی روزمره گشتند. این محدودیت ها نه تنها به اقتصاد جهانی آسیب جدی وارد کرد، بلکه روابط بین المللی و ارتباطات انسانی را نیز تحت الشعاع قرار داد. در چنین شرایطی، نیاز مبرمی به یک راه حل امن و استاندارد برای بازگشایی مرزها و از سرگیری سفرها احساس می شد.

در پی این بحران، سازمان های بین المللی مانند سازمان جهانی بهداشت (WHO)، سازمان بین المللی هوانوردی کشوری (ICAO) و انجمن بین المللی حمل ونقل هوایی (IATA)، به همراه دولت های مختلف، به دنبال راهکارهایی برای اعتمادسازی و کاهش ریسک انتقال بیماری در سفرهای بین المللی بودند. ایده پاسپورت سلامت در این بستر شکل گرفت؛ مکانیزمی که می توانست گواهی معتبری از وضعیت بهداشتی مسافران ارائه دهد. این گواهی ها قرار بود جایگزینی برای تست های مکرر و بی نظم یا قرنطینه های طولانی و پرهزینه شوند و به مسافران و کشورها این اطمینان را بدهند که سفرهای انجام شده، با حداقل خطر ممکن همراه هستند. این پدیده در واقع تلاشی برای یافتن تعادلی میان حفظ سلامت عمومی و احیای مجدد فعالیت های حیاتی جهانی بود.

انواع اصلی پاسپورت های سلامت و نمونه های جهانی

در دوران همه گیری کووید-۱۹، با افزایش نیاز به تایید وضعیت سلامت برای سفرهای بین المللی، انواع مختلفی از گواهی های سلامت دیجیتال و فیزیکی در سطح ملی، منطقه ای و بین المللی ظهور کردند. این سیستم ها، اگرچه همگی هدفی مشترک را دنبال می کردند، اما از نظر ساختار، جزئیات فنی و دامنه کاربرد تفاوت هایی داشتند. در اینجا به بررسی برجسته ترین نمونه های جهانی می پردازیم:

گواهی دیجیتال کووید اتحادیه اروپا (EU Digital COVID Certificate)

یکی از موفق ترین و گسترده ترین سیستم های گذرنامه سلامت، گواهی دیجیتال کووید اتحادیه اروپا (EUDCC) بود که در ژوئیه ۲۰۲۱ به اجرا درآمد. این گواهی به عنوان یک استاندارد مشترک برای ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا و چند کشور غیرعضو اما مرتبط با حوزه شینگن طراحی شد. هدف اصلی آن، تسهیل رفت وآمد آزاد شهروندان در سراسر اروپا در دوران همه گیری بود. EUDCC شامل سه نوع گواهی بود:

• گواهی واکسیناسیون (تایید دوزهای دریافت شده واکسن)
• گواهی تست منفی (PCR یا آنتی ژن)
• گواهی بهبودی (تایید سابقه ابتلای به کووید-۱۹ و بهبودی)

این گواهی ها به صورت دیجیتال (در یک اپلیکیشن موبایل) و یا فیزیکی (با کد QR) صادر می شدند و امکان اعتبارسنجی سریع و امن را فراهم می آوردند. EUDCC با استفاده از یک سیستم یکپارچه و امن، نقش مهمی در بازگشایی تدریجی سفرهای اروپایی ایفا کرد و به عنوان الگویی برای سایر مناطق جهان مطرح شد.

IATA Travel Pass چیست؟

انجمن بین المللی حمل ونقل هوایی (IATA)، که نماینده بیش از ۲۹۰ خط هوایی در سراسر جهان است، IATA Travel Pass را به عنوان یک پلتفرم جهانی برای مدیریت اطلاعات سلامت مسافران معرفی کرد. این اپلیکیشن موبایل با هدف استانداردسازی و دیجیتالی کردن فرآیند تایید سلامت در صنعت هواپیمایی توسعه یافت. IATA Travel Pass چهار ماژول اصلی داشت:

• رجیستر جهانی الزامات سلامت: ارائه دهنده آخرین اطلاعات در مورد الزامات سلامت برای ورود به کشورها.
• رجیستر جهانی مراکز تست/واکسیناسیون: فهرست مراکز معتبر برای انجام تست و واکسیناسیون.
• اپلیکیشن Lab App: امکان ثبت و ارسال نتایج تست و واکسیناسیون از آزمایشگاه ها به مسافران.
• اپلیکیشن Traveler App: مدیریت هویت دیجیتال مسافر، دریافت نتایج تست و واکسن و تطبیق آن ها با الزامات مقصد.

این پلتفرم با هدف بازگرداندن اعتماد به سفر هوایی و کاهش کاغذبازی طراحی شده بود. خطوط هوایی پیشرو مانند امارات، قطر ایرویز و سنگاپور ایرلاینز از جمله شرکت هایی بودند که در پیلوت و استفاده از IATA Travel Pass مشارکت کردند.

CommonPass چیست؟

پروژه Commons، با همکاری مجمع جهانی اقتصاد، CommonPass را توسعه داد. هدف این ابتکار، ایجاد یک استاندارد بین المللی برای اطلاعات سلامت دیجیتال بود که به افراد اجازه می داد نتایج تست کووید-۱۹ و سوابق واکسیناسیون خود را به شکلی امن و قابل اعتماد ارائه دهند. CommonPass به عنوان یک واسطه بین ارائه دهندگان خدمات سلامت (آزمایشگاه ها و مراکز واکسیناسیون) و مقامات مرزی یا شرکت های هواپیمایی عمل می کرد. این پلتفرم بر حریم خصوصی و امنیت داده ها تاکید ویژه ای داشت و تلاش می کرد تا اطمینان حاصل کند که اطلاعات پزشکی حساس، تنها با رضایت کاربر و به صورت رمزنگاری شده به اشتراک گذاشته می شوند. چندین خط هوایی و فرودگاه در سراسر جهان CommonPass را برای سفرهای آزمایشی به کار گرفتند.

نمونه های ملی و منطقه ای دیگر

علاوه بر این ابتکارات جهانی، بسیاری از کشورها و مناطق نیز برنامه های ملی خود را برای گذرنامه های سلامت اجرا کردند. به عنوان مثال، چین با سیستم کد سلامت رنگی (Coloured-coded QR Health System) که وضعیت سلامت افراد را با رنگ های سبز، زرد و قرمز نشان می داد، اقدام به کنترل تردد و ورود به اماکن عمومی می کرد. بریتانیا نیز با NHS COVID Pass و ایالات متحده با سیستم های مختلف ایالتی، تلاش هایی در این زمینه داشتند. هرچند این تنوع در رویکردها، چالش هایی را در هماهنگی بین المللی ایجاد می کرد و فقدان یک استاندارد واحد جهانی، پیچیدگی های بیشتری را برای مسافران و دولت ها به وجود می آورد.

عدم وجود یک استاندارد واحد جهانی به معنای آن بود که مسافران برای هر مقصد ممکن بود نیاز به گواهی های متفاوت یا اپلیکیشن های گوناگونی داشته باشند، که این خود سردرگمی و اصطکاک زیادی را ایجاد می کرد. با این حال، هر یک از این نمونه ها، گامی در جهت پاسخ به یک نیاز جهانی در دوران بحران بودند.

چگونه کار می کرد؟ فرآیند دریافت و اطلاعات کلیدی

سازوکار پاسپورت سلامت، به ویژه در اوج دوران همه گیری، فرآیندی چند مرحله ای بود که از انجام تست های لازم یا واکسیناسیون آغاز می شد و به اعتبارسنجی نهایی در مقصد منتهی می گردید. هدف، ایجاد یک مسیر امن و قابل اعتماد برای تایید وضعیت بهداشتی مسافران بود.

پیش نیازها

اولین گام برای دریافت پاسپورت سلامت، انجام تست های مورد نیاز بود. این تست ها معمولاً شامل آزمایش PCR (برای تشخیص فعال ویروس) یا تست های آنتی ژن (برای تشخیص سریع تر) می شدند. در مراحل بعدی همه گیری و با معرفی واکسن ها، واکسیناسیون کامل نیز به یکی از پیش شرط های اصلی تبدیل شد. در برخی موارد، سابقه بهبودی از بیماری و داشتن آنتی بادی های مربوطه نیز به عنوان یک عامل مثبت در نظر گرفته می شد.

ثبت اطلاعات و دریافت گواهی

پس از انجام تست یا واکسیناسیون، نتایج و سوابق پزشکی فرد در سیستم های دیجیتال ثبت می شد. این سیستم ها می توانستند اپلیکیشن های دولتی (مانند اپلیکیشن های ملی سلامت در اروپا)، پلتفرم های خصوصی (مانند IATA Travel Pass یا CommonPass) یا حتی سیستم های مدیریت اطلاعات آزمایشگاه ها باشند. اطلاعات کلیدی ثبت شده معمولاً شامل موارد زیر بود:

• نام و نام خانوادگی مسافر
• تاریخ تولد
• نوع تست و نتیجه آن (منفی یا مثبت)
• تاریخ و زمان انجام تست
• نوع واکسن و تاریخ های تزریق
• کشور یا نهاد صادرکننده

سپس، بر اساس این اطلاعات، یک گواهی دیجیتال (معمولاً در قالب کد QR) یا گاهی اوقات یک نسخه چاپی با اطلاعات رمزنگاری شده، صادر می شد. این کد QR حاوی تمام اطلاعات لازم بود که می توانست به سرعت توسط دستگاه های اسکنر خوانده شود.

اعتبارسنجی و جزئیات فنی

مرحله نهایی، اعتبارسنجی گواهی در نقاط کنترل، مانند فرودگاه ها، بنادر یا مرزهای زمینی بود. مقامات مرزی یا کارکنان شرکت های هواپیمایی، با اسکن کردن کد QR روی پاسپورت سلامت دیجیتال، به اطلاعات بهداشتی مسافر دسترسی پیدا می کردند و آن را با الزامات ورود به کشور مقصد تطبیق می دادند. این فرآیند دیجیتالی، سرعت و دقت بالایی داشت و از خطاها و جعل اسناد کاغذی جلوگیری می کرد.

برای اطمینان از امنیت و صحت داده ها، بسیاری از این سیستم ها از تکنولوژی های پیشرفته رمزنگاری و گاهی اوقات حتی بلاک چین استفاده می کردند. این رویکردهای فنی به حفظ حریم خصوصی داده ها کمک می کردند و مانع از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات پزشکی حساس مسافران می شدند. هدف، ایجاد سیستمی بود که در عین تسهیل سفر، امنیت اطلاعات و سلامت عمومی را تضمین کند.

پاسپورت سلامت در دوران همه گیری، راهکاری بود که با ترکیب تکنولوژی و الزامات بهداشتی، به بازگشایی تدریجی مرزها و احیای صنعت سفر کمک کرد. این ابزار، پلی میان محدودیت های سلامت عمومی و نیاز مبرم به تحرک جهانی ایجاد کرد.

چالش ها، مزایا و انتقادات پیرامون پاسپورت سلامت

ظهور و به کارگیری گسترده پاسپورت های سلامت در دوران همه گیری، با استقبال و انتقادات فراوانی همراه بود. این ابزارها، در کنار مزایای قابل توجهی که برای جامعه جهانی به ارمغان آوردند، چالش های اخلاقی، حقوقی و عملی متعددی را نیز مطرح کردند.

مزایا

1. تسهیل بازگشایی مرزها و احیای صنعت سفر: اصلی ترین مزیت پاسپورت های سلامت، توانایی آن ها در فراهم آوردن یک چهارچوب امن برای بازگشایی مرزها بود. این گواهی ها به دولت ها اجازه دادند تا با اطمینان بیشتری به مسافران ورودی اجازه ورود دهند و به تدریج به صنعت گردشگری و هواپیمایی کمک کردند تا از بحران خارج شوند.
2. افزایش حس امنیت برای مسافران و کشورها: با دانستن اینکه سایر مسافران از نظر بهداشتی تایید شده اند، حس امنیت و اعتماد در میان مسافران افزایش می یافت. کشورها نیز با کاهش خطر ورود موارد جدید بیماری، احساس امنیت بیشتری داشتند.
3. استانداردسازی و دیجیتالی کردن اطلاعات بهداشتی: این سیستم ها به استانداردسازی فرمت های اطلاعات بهداشتی کمک کرده و فرآیند بررسی و تایید را از حالت دستی و کاغذبازی خارج کرده و به سمت دیجیتالی شدن سوق دادند.
4. کاهش قرنطینه های اجباری و کاغذبازی: پاسپورت سلامت، در بسیاری از موارد، مسافران واکسینه شده یا دارای تست منفی را از قرنطینه های طولانی و پرهزینه معاف می کرد و نیاز به تکمیل فرم های متعدد کاغذی را کاهش می داد.

چالش ها و انتقادات

1. حریم خصوصی و امنیت داده ها: یکی از بزرگترین نگرانی ها، حفظ حریم خصوصی داده های پزشکی حساس بود. نگرانی هایی از بابت نحوه جمع آوری، ذخیره سازی، اشتراک گذاری و محافظت از این اطلاعات و احتمال نقض آن ها مطرح شد.
2. تبعیض و نابرابری: منتقدان استدلال می کردند که پاسپورت های سلامت می توانند منجر به تبعیض شوند. ایجاد دو دسته مسافر (واکسینه شده/تست شده و دیگران) و دسترسی ناعادلانه به واکسن ها و تست ها در سراسر جهان، به ویژه در کشورهای کم درآمد، نابرابری های موجود را تشدید می کرد.
3. مسائل اخلاقی و حقوق بشری: برخی این پرسش را مطرح کردند که آیا اجباری کردن واکسن برای سفر، ناقض آزادی های فردی و حقوق بشر نیست. بحث هایی پیرامون الزامات اخلاقی و حقوقی چنین قوانینی به وجود آمد.
4. مشکلات فناوری و دسترسی: همه افراد به گوشی هوشمند، اینترنت پرسرعت یا دانش فنی لازم برای استفاده از اپلیکیشن های پاسپورت سلامت دسترسی نداشتند. این موضوع، به ویژه برای افراد مسن یا ساکنان مناطق محروم، چالش برانگیز بود.
5. قابلیت اطمینان و جعل: همیشه نگرانی هایی در مورد جعلی بودن مدارک، نتایج تست های نامعتبر یا خطا در سیستم های دیجیتال وجود داشت که می توانست به امنیت سیستم لطمه بزند و اعتماد عمومی را کاهش دهد.

این چالش ها نشان می دهند که اگرچه پاسپورت های سلامت راهکاری موقت و ضروری در دوران بحران بودند، اما پیاده سازی آن ها مستلزم در نظر گرفتن دقیق ابعاد اخلاقی، اجتماعی و فنی بود.

وضعیت فعلی پاسپورت سلامت: آیا هنوز لازم است؟

پس از گذر از اوج همه گیری کووید-۱۹ و ورود به فاز جدیدی از تعامل با ویروس، وضعیت پاسپورت سلامت دستخوش تغییرات اساسی شده است. در حال حاضر، کاربرد این گواهی ها به طرز چشمگیری کاهش یافته و در بسیاری از نقاط جهان دیگر به عنوان یک الزام سفر مطرح نیست.

کاهش چشمگیر کاربرد و تغییر الزامات سفر

دلایل اصلی این تغییر وضعیت عبارتند از: کاهش شدت همه گیری، افزایش ایمنی جمعی از طریق واکسیناسیون گسترده و ابتلای طبیعی، و همچنین تکامل ویروس به سوی سویه های کم خطرتر. در نتیجه این تحولات، دولت ها در سراسر جهان به تدریج محدودیت های سخت گیرانه سفر را کنار گذاشته و الزامات بهداشتی را تسهیل کرده اند. بسیاری از مقاصد بین المللی که زمانی پاسپورت واکسن کرونا یا تست منفی را اجباری می دانستند، اکنون این الزامات را لغو کرده اند.

امروزه، بیشتر کشورها برای ورود مسافران بین المللی، صرفاً به یک پاسپورت معتبر و ویزای مورد نیاز (در صورت لزوم) اکتفا می کنند. حتی در مقاصدی که هنوز الزامات خاصی دارند، معمولاً یک گواهی واکسیناسیون معمولی (مانند کارت واکسن جهانی) یا صرفاً تست منفی پیش از سفر کافی است و نیازی به پلتفرم های دیجیتال پیچیده مانند EU Digital COVID Certificate یا IATA Travel Pass نیست.

آیا این مفهوم کاملاً منسوخ شده است؟ چشم انداز آینده گواهی های سلامت دیجیتال

با وجود کاهش کاربرد گسترده پاسپورت های سلامت در حال حاضر، مفهوم گواهی های سلامت دیجیتال کاملاً منسوخ نشده است. بلکه می توان گفت که این تجربه، درس های مهمی را برای آینده مدیریت بحران های بهداشتی به ارمغان آورده است. احتمالاً شاهد بازگشت یا تکامل چنین مفاهیمی در آینده، به ویژه در صورت بروز بحران های بهداشتی جدید یا شیوع بیماری های عفونی دیگر خواهیم بود.

در واقع، زیرساخت ها و فناوری هایی که برای پاسپورت های سلامت توسعه یافتند، می توانند در سناریوهای مختلفی کاربرد داشته باشند. برای مثال، ممکن است در آینده برای ورود به رویدادهای بزرگ، مکان های عمومی خاص، یا حتی برای مدیریت سلامت در مقیاس های کوچک تر (مانند ورود به محیط های کاری یا آموزشی) از نسخه های تکامل یافته این گواهی ها استفاده شود. تمرکز آینده احتمالاً بر ایجاد سیستم هایی است که هم حریم خصوصی را حفظ کنند و هم در زمان بحران، قابلیت فعال سازی سریع و کارآمد را داشته باشند.

بنابراین، اگرچه تب و تاب استفاده از پاسپورت سلامت به شکل گذشته فروکش کرده است، اما میراث آن در قالب دانش فنی و تجربه جهانی، همچنان پابرجا مانده و می تواند در شکل دهی به آینده گواهی های سلامت دیجیتال و مدیریت بحران های آتی نقش مهمی ایفا کند.

نتیجه گیری

مفهوم پاسپورت سلامت که در دوران اوج همه گیری کووید-۱۹ به عنوان یک راهکار اضطراری برای بازگرداندن اعتماد به سفر و از سرگیری فعالیت های جهانی مطرح شد، نمادی از تلاش بشر برای غلبه بر چالش های بی سابقه بود. این گواهی ها، چه به صورت دیجیتال و چه فیزیکی، نقش مهمی در تسهیل بازگشایی مرزها و احیای صنعت گردشگری ایفا کردند و به میلیاردها نفر امکان دادند تا در میانه ی بحران، به حرکت خود ادامه دهند.

با این حال، تجربه به کارگیری گذرنامه سلامت دیجیتال، درس های مهمی را نیز به همراه داشت؛ از جمله لزوم هماهنگی بین المللی برای جلوگیری از سردرگمی، اهمیت حفظ حریم خصوصی و امنیت داده ها، و ضرورت اطمینان از عدالت و دسترسی برابر برای همه افراد در اجرای چنین طرح هایی. اگرچه کاربرد گسترده پاسپورت سلامت در حال حاضر به شدت کاهش یافته است، اما می توان آن را به عنوان یک مرحله انتقالی در تاریخ سفر و سلامت جهانی در نظر گرفت. تکنولوژی ها و الگوهای توسعه یافته در این دوره، می توانند پایه و اساس سیستم های مدیریت سلامت دیجیتال آینده را تشکیل دهند.

چشم انداز آینده نشان می دهد که گواهی های سلامت دیجیتال ممکن است در اشکال و کاربردهای جدید، به ویژه در مواجهه با بحران های بهداشتی آتی، دوباره ظهور کنند. برای مسافران بین المللی و تمامی علاقه مندان، همیشه توصیه می شود که برای اطلاع از آخرین و دقیق ترین الزامات سفر بعد از کرونا به مقصد مورد نظر، به وب سایت رسمی سفارتخانه کشور مقصد یا شرکت هواپیمایی خود مراجعه کنند. این رویکرد تضمین می کند که سفر آن ها با آگاهی کامل و بدون دغدغه انجام شود.

سوالات متداول

آیا پاسپورت سلامت هنوز برای سفرهای بین المللی لازم است؟

خیر، در حال حاضر کاربرد پاسپورت سلامت در مقیاس وسیع به شدت کاهش یافته است و اکثر کشورها برای ورود مسافران بین المللی نیازی به آن ندارند. معمولاً یک پاسپورت معتبر و ویزا (در صورت لزوم) کافی است.

IATA Travel Pass و CommonPass چه سرنوشتی پیدا کردند؟

این پلتفرم ها عمدتاً برای دوران اوج همه گیری کووید-۱۹ طراحی شده بودند. با کاهش الزامات بهداشتی سفر، کاربرد آن ها نیز به شدت کاهش یافته است. با این حال، تکنولوژی و تجربیات به دست آمده از آن ها ممکن است در آینده برای سایر بحران های بهداشتی یا مدیریت اطلاعات سلامت مورد استفاده قرار گیرد.

آیا گواهی دیجیتال کووید اتحادیه اروپا (EUDCC) همچنان فعال است؟

EUDCC هنوز از نظر فنی وجود دارد، اما با کاهش الزامات سفر در اتحادیه اروپا، نقش آن در تسهیل سفر داخلی و خارجی این اتحادیه کمرنگ شده است. کشورها در صورت نیاز می توانند مجدداً آن را فعال کنند.

آیا پاسپورت سلامت فقط برای بیماری کووید-۱۹ بود؟

گرچه پاسپورت سلامت عمدتاً در پاسخ به همه گیری کووید-۱۹ مطرح شد، اما مفهوم آن می تواند برای هر بیماری عفونی دیگری که نیاز به تایید وضعیت سلامت برای سفر یا دسترسی به اماکن خاص دارد، به کار رود.

آینده گواهی های سلامت دیجیتال چگونه خواهد بود؟

انتظار می رود که مفهوم گواهی های سلامت دیجیتال تکامل یابد. این سیستم ها می توانند در آینده برای مدیریت بحران های بهداشتی دیگر، یا حتی به عنوان بخشی از سیستم های عمومی سلامت و تایید هویت دیجیتال مورد استفاده قرار گیرند، با این تفاوت که بر حفظ حریم خصوصی و امنیت داده ها تمرکز بیشتری خواهند داشت.