مجلس قوی فقط در آرامش شکل می گیرد
انتخابات 11 اسفندماه در بعد بین المللی بازدارندگی داشت و توانست برخی تهدیدات جدی را برطرف کند. روتن برگمن در کتاب «نبرد مخفی علیه ایران» مدام بر این مساله تاکید کرده که ایران یک تهدید جدی است و باید غرب را به میدان جنگ مستقیم با ایران بکشیم، زیرا بدون ورود غرب به این صحنه، قادر به تقابل جدی نخواهیم بود.
به گزارش دیجیتوهان، جام جم نوشت:انتخابات 11 اسفند به رغم برنامه های تبلیغی معاندان در بی رغبتی مردم برای حضور در این آوردگاه سیاسی به بهترین شکل برگزار شد و مشارکت 41 درصدی در انتخابات قوه مقننه و مجلس خبرگان رهبری به وضوح نشان داد که مردم بین خود و بداندیشان خط کشیده اند و هرگز در بازی ضدانقلاب نمی افتند؛ اما دلسوزان نظام کاهش مشارکت نسبت به ادوار گذشته را زنگ خطری دانسته و خواستار بررسی علل کاهش مشارکت مردم در انتخابات هستند. لذا درآخرین گفت وگوی جام پلاس درسال جاری برآن شدیم تا آسیب های نظام انتخابات ایران را در بخش ساختاری، قانونی، سیاسی و فرهنگی به بحث و گفت وگو بگذاریم و به همین منظور میزبان عباس سلیمی نمین، مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران شدیم تا عوامل تاثیرگذار در ناکارآمدی نظام انتخاباتی را بررسی کنیم.وی که از سابقه رسانه ای طولانی هم برخوردار است، نسبت به ظهور افراد متوهم در سیاست و تنزل گفتمان های سیاسی هشدار داده و نسبت به حذف چهره های شاخص که سابقه فعالیت سیاسی در سمت های مختلف دارند، ابراز نگرانی کرد.
تحلیل و ارزیابی حضرتعالی از انتخابات 11 اسفند چیست؟
انتخابات 11 اسفندماه در بعد بین المللی بازدارندگی داشت و توانست برخی تهدیدات جدی را برطرف کند. روتن برگمن در کتاب «نبرد مخفی علیه ایران» مدام بر این مساله تاکید کرده که ایران یک تهدید جدی است و باید غرب را به میدان جنگ مستقیم با ایران بکشیم، زیرا بدون ورود غرب به این صحنه، قادر به تقابل جدی نخواهیم بود؛ به همین سبب خوشبختانه در انتخابات این دوره، سران کشورهای غربی که گاهی وقت ها دچار تردید می شوند و این اطلاعات به آنها می رسد که حاکمیت در ایران پایگاه خودش را از دست داده و ضعیف شده است، متوجه شدند که چنین نیست و اطلاعات صهیونیست ها در این خصوص غلط است. از همین رو مشارکت قابل قبول مردم در انتخابات این دوره تاثیر شایسته و خوبی در رفع این تهدیدات داشت و طبیعتا غرب وارد بازی صهیونیست ها نخواهد شد، چون می داند که انقلاب اسلامی از یک پایگاه قوی برخوردار است و هجمه بیرونی به ثبات این پایگاه قدرتمند کمک می کند.
بدون شک بسیاری از کسانی که حتی رای ندادند هم دلبسته میهن شان هستند و به استقلال کشور اهمیت می دهند؛ بنابراین انتخابات یک بازدارندگی جدی در بعد بین المللی داشت اما در بعد داخلی یک سری نگرانی های جدی را آشکار کرد که از مدت ها پیش به واسطه تحقیق و پژوهش مشاهده شده بود و مربوط به بحث سهل طلبی در حذف رقیب می شد. واقعیت امر این است که ما در ارتباط با انتقال قدرت به نسل جوان دچار مشکل و نوعی طغیانگری شدیم. در انتخابات های گذشته رهبری به برخی کاندیداها پیشنهاد دادند که نیروهای جوان تر را در صحنه بیاورید تا بتوانیم جوان گرایی را با یک منطق و پیوستگی دنبال کنیم اما این اتفاق رخ نداد و دعوایی بین دو نسل شکل گرفت و دامنه اش وارد جامعه شد و امروز ما شاهد عواقب آن هستیم.
مساله دیگری که می خواهم به آن اشاره کنم این است که این سهل طلبی در حوزه سیاسی است که تقریبا قبل از اوایل انقلاب وجود داشت و رقبا با انجام برخی اقدامات تخریبی، دست به انجام کارهای سطحی در حوزه سیاست می زدند؛ اما مساله ای که ما امروزه دچار آن هستیم، سهل طلبی در حوزه فرهنگی است که عواقب بسیار خطرناکی دارد، زیرا اگر جامعه را به لحاظ ظرفیت فکری تنزل دهیم، باعث افول سطح فکری جامعه در عرصه های سیاسی – اجتماعی می شویم. در انتخابات این دوره شاهد بحث و نزاع بین نسل مسن تر و جوان تر و نوعی سطحی گرایی در مسایل فرهنگی بودیم که به تخریب های غیرقابل جبرانی منجر شد. شیوه متعادل این است که هیچ جامعه فهیمی سرمایه های انسانی خودش را لجن مال نمی کند؛ شاید انتقال آنها از حوزه سیاست یا فرهنگ به حوزه های اجرایی دیگر امری ضروری باشد تا بدین ترتیب جامعه از حاصل تجربیات شان استفاده کند اما این که این سرمایه های کلان را حذف کنیم، اقدامی غلط است و عجیب تر آن که برخی بدون توجه به الزامات کار فرهنگی و پژوهشی برای این عرصه تصمیم سازی و تصمیم گیری می کنند، در حالی که هیچ مطالعه ای در این زمینه ندارند.
آقای دکتر، گزافه نیست که بگوییم در این چند دهه که از پیروزی انقلاب می گذرد، فرمان دست شما بزرگ ترهایی بود که جریان انقلاب را به دست گرفتید. به نظرتان خلاهایی که وجود دارد، ناشی از چیست؟ بخشی از اتفاقاتی که می افتد، دستپخت خود شما بزرگ ترهاست؛ غیر از این که نیست.
در اوایل انقلاب که درخصوص موضوعات فکری بحث می شد ما قابلیت های خودمان را به میدان می آوردیم. مثلا اگر بحث با مارکسیست ها پیش می آمد شهید بهشتی، آیت الله مصباح یزدی و سایرین می آمدند و مبانی مرتبط را به بحث می گذاشتند، به طوری که در تقابل های فرهنگی، بالاترین سطوح خود را به کار می گرفتیم و همین امر موجب رشد جامعه می شد اما به تدریج دشمن با علم به این که انقلاب اسلامی در بستر رشد فکری شکل گرفته و در حال گسترش است در همان ماه های اول با اتکا به ترور کاری کرد تا انقلاب را از آن توانمندی هایش تهی کند و در همین راستا از طریق گروهک هایی که هدایت شان با آمریکایی ها بود اقدام به ترور فیزیکی شهید بهشتی ها، شهید مطهری ها، شهید مفتح ها و…کرد و فقدان این افراد و تفکرشان، خسران جدی برای ما بود. چون قابلیت های فرهنگی خودمان را از دست دادیم و طبیعتا باید به این مساله توجه می کردیم که ما راهی جز این نداریم و باید مجددا نیروی فکری تربیت کنیم، زیرا انقلابی که با پشتوانه فرهنگ پیشروی کرده بود زمانی که در عرصه قابلیت های فرهنگی تنزل کند قطعا زمینگیر می شود و دشمنان نظام دقیقا به همین خاطر ترور را در دستورکار قرار دادند تا انقلاب اسلامی را دچار رکود کنند. بنابراین باید یک فکری درباره این مطلب می شد.
خوب چرا نشد؟
بیشترین دلیل عدم تحقق این مساله را ناشی از فشارهای بیرونی می بینم . وقتی تحریم ها آغاز شد و شدت یافت لاجرم امکانات مالی محدود و بودجه ها خرج مسایل روزمره شد تا پاسخگوی نیازهای روز جامعه باشد و فکر کردیم اگر به فرهنگ نرسیم هم مشکلی ایجاد نمی شود و تظاهراتی در خیابان صورت نمی گیرد و در این خصوص با اعتراض و بحران خاصی مواجه نمی شویم، بنابراین از بودجه فرهنگی کم کرده و آن را به تامین نیازهای مبرم روزمره اختصاص دادیم و همین عوامل زمینه را برای سهل طلبی در حوزه فرهنگی فراهم کرد و متولیان این امر گفتند از کسانی که فن بیان خوبی دارند و می توانند جوانان را جذب کنند دعوت می کنیم تا امور این بخش را به عهده بگیرند و نیازی به کار فکری نیست. کافی است آمار بدهیم که این تعداد کار موثر فرهنگی را طی این زمان انجام داده ایم.
فکر می کنم این خطا راهبردی تر بود و صدمات بیشتری را به دنبال داشت.
بله، نتیجه هم این شد که افرادی میدان دار حوزه فرهنگ شدند که اصلا قابلیت حضور و نقش آفرینی در این عرصه را نداشتند. بنابراین مایی که در حوزه و دانشگاه، تنبلی پیشه کرده بودیم، باید در این خصوص جوابگو باشیم زیرا مجموعه این عوامل باعث شد که سطح تعاملات یا تقابلات فرهنگی به شدت تنزل یابد و برخی از سکانداران فرهنگی که صلاحیت حضور در این جایگاه را نداشتند، دچار این توهم شوند که ما سردمداران فرهنگی جامعه هستیم. زمانی که در «کیهان هوایی» مدیر بودم، افراد وابسته به کنگره آمریکا، تندترین انتقادها را به مبانی تفکر امام راحل داشتند و به آن هجمه می کردند و ما چند روز کار می کردیم تا پاسخ این تقابل و شبهات را بیان کنیم. البته قصدم این نیست که از خودم دفاع کنم. قطعا ما هم کم کاری هایی در این خصوص داشتیم.
پرسش من ناظر به فرد نبود و منظورم کلیت موضوع بود.
اما کم کم افرادی وارد این حوزه شدند که مبانی فکری شان متفاوت بود و باعث شد تا در عرصه فکر هر روز تنزل پیدا کنیم و بازتاب این رویکرد را به صورت شفاف، در انتخابات این دوره دریافت کردیم و این شرایط برای جامعه ای که از سابقه فرهنگی قابل دفاعی برخوردار بود، بد است و باید فکری به حالش کنیم. باید ببینیم چند درصد از شرایط امروز ناشی از تنبلی عامدانه نیروهای فکری در حوزه و دانشگاه است و چند درصد به سهل طلبی مراکز فرهنگی ربط دارد. به شخصه رگه هایی از سهل طلبی را می بینم و جاهایی نیز اقداماتی به صورت عامدانه انجام شده است و همین است که می بینیم دشمنان دیگر افراد صاحب فکر ما را ترور نمی کنند و فعالیت های تخریبی در این حوزه را به آوردن آدم های سطحی برای مرجع سازی و منزوی کردن افراد صاحب نظر در حوزه فرهنگ معطوف کرده اند.
آقای دکتر با این توصیفی که از عرصه فرهنگ و تغییراتی که در آن صورت گرفته است داشتید، فکر می کنم با توجه به شکل گیری برخی لیست های انتخاباتی، منظور شما را فهمیدم. آیا لیدر این جریانات اقبالی هم از سوی مردم دارند؟
وقتی در انتخابات مرجعیت فکری تنزل پیدا می کند آدم هایی میدان دار می شوند که بهتر می توانند شعار بدهند و حرف هایی بزنند که شور یک سری جوان را تحریک و آنها را دعوت به ابراز احساسات و مشارکت کند.
درانتخابات امسال شاهد شگفتی هایی بودیم، از جمله آرایی که برخی افراد کسب کردند و برخی از چهره ها نظیر آقایان نوبخت، باهنر و آملی لاریجانی که از حضور در خانه ملت و مجلس خبرگان رهبری بازماندند، تحلیل جنابعالی از این اتفاقات و علل تغییر در رای دهی مردم چیست؟
دلایل مختلفی در این زمینه نقش داشتند؛ به عنوان مثال یاسی بر پایگاه های اصلاح طلبان حاکم شد و آنها نتوانستند از این یاس عبور و پایگاه های رای شان را فعال کنند.
یعنی در واقع به خاطر عملکرد دولت آقای روحانی و لیست تکرار بود؟
این مساله باید از ابعاد مختلف ریشه یابی شود اما محرز بود که اختلافاتی را میان خودشان دارند و نتوانستند به جمع بندی برسند و از لیست اصلاح طلبی که ارایه شده بود حمایت کنند و نتیجه این شد که یک سری آدم های میانی آمدند و به لیست اصلاح طلبان رای دادند؛ اما اختلاف جدی بین کسانی که به میدان آمدند، رای دادند و دیگران را تشویق به رای دادن کردند، با کسانی که به دنبال تحریم انتخابات بودند، وجود داشت و این در سردرگمی نقش جدی در پایگاه رای شان داشت و نیازمند تحلیل است. بحث دعوای کاذبی که بین جوان و مسن ایجاد شده، هم نیازمند بررسی است. بعضی از منابع غربی و طرفداران آنها در داخل کشور بحث های غیرواقعی مبنی بر این که انتخابات ایران، فرمایشی و هدایت شده است را مطرح می کردند و بعد از انتشار نتایج انتخابات، گفتند دیدید که مردم از رهبری فاصله گرفتند و به خویشاوند رهبری رای ندادند. مساله جالب توجه این است که پرداختن به این موضوع از یکی از رسانه های فارسی زبانی که غربی ها راه انداختند آغاز و در محافل داخلی اصلاح طلبان تکرار شد و آنها نیز همصدا با خارج نشین ها گفتند که مردم پیام خودشان را به این صورت اعلام کردند و به این تناقضات دامن زدند؛ اما آنچه به نظر من بسیار بسیار تلخ است و در این مقطع هم رخ داد، این است که اجازه دادیم تا سرمایه های کشور به راحتی له شوند. البته این روند از مدت ها قبل و از دولت آقای احمدی نژاد شروع شده است و به نوعی میدان خالی می شود تا من ترک تاز میدان باشم و به این ترتیب آدم ها را….
حذف کنم.
حذف نه، له کنم آن هم یک جوری که مردم نتوانند دیگر حرف او را بشنوند و روند تخریبی تک تک عناصر از آنجا شروع شد؛ زدن آقای حداد عادل از آنجا شروع شد، چرا؟ چون آقای حداد عادل جرات کرده بود نامه ای به رهبری بنویسد و اعلام کند که آقای احمدی نژاد مصوبات مجلس را اجرا نمی کند و رهبری هم حق رو به آقای حداد عادل دادند و بعد از این قضیه، آقای احمدی نژاد مصمم شدند که ایشان را له کنند. بنابراین با رییس بعدی مجلس وارد معامله شد تا آقای حداد را بزنند و دیگری را بر سر کار بیاورند. منتها این کار روز به روز بدتر می شود. ببینید در ابتدای گفت وگو شما توضیح دادید کار در اختیار شما بوده و مقصرید. من در پاسخ گفتم این مقدار از اشتباهاتم را در این قضیه را می پذیرم و بقیه را قبول نمی کنم و در این خصوص بحث کردیم. به نظر من انتقاد کردن به نیروهایی که قبل از شما در عرصه مسایل فرهنگی بودند، کار درستی است که با بررسی انجام شده بگویید که اینجا کم کاری کردید. ما هم توضیح می دهیم و قضاوت را به مردم می سپاریم اما آنچه امروز در کشور شاهد هستیم این نیست که انتقادی بشود و به مردم بگویند که فلان فرد این نقاط قوت و این ضعف ها را دارد یا این که این ضعف ها ناشی از فلان مساله است. لجن مال کردن و انتقاد کردن، زمین تا آسمان فرق دارند. نباید یک سرمایه ملی را به بهانه هایی نظیر این که پسرش می خواسته فلان جا برود، له کنیم. به نظر این اقدامات فاجعه است، زیرا نیروهای انسانی یکروزه به دست نمی آیند و 50 -60سال طول کشیده و سرمایه برده است تا وی به این جایگاه برسد اما یک روزه می توان او را لجن مال کرد. اماامروز به جایی رسیدیم که آدم هایی که خودشان منشا ایجاد فساد هستند، نقش آفرین شده اند! چرامن معتقدم منشا ایجاد فسادند، زیراآنها فضا راغبارآلود می کنند.
به نظرتان این غبار آلود شدن به نفع کیست؟
همین تذکری که رهبری قبل از شکل گیری مجلس به آن تاکید کردند. غبارآلود کردن فضاهای فکری و تصمیم ساز به نفع کیست؟ به نفع آدم های سالم است یا آدم های فرصت طلب؟ کدام یک از آنها از غبارآلود شدن محیط های تصمیم ساز و تعیین کننده بیشترین استفاده را خواهند برد؟ تصور کنید که شما یک محیط فکری دارید که افراد حاضر در آن با یکدیگر تبادل فکر و اندیشه و حرف همدیگر را نقد می کنند، حالا اگر آمدید و در اینجا دعوا و فحش و فحش کاری راه انداختید چه کسانی از این فضای پیش آمده، سوءاستفاده می کنند؟ بدون شک صدای آنهایی که دعوای فکری می کردند اصلا شنیده نمی شود و میدان برای افراد فرصت طلب باز می شود، بنابراین مدیر قوی باید به این افراد باج دهد و توانایی ایستادن در مقابل خطای آنها را ندارد.وقت آن رسیده است که رسانه ها به این مساله دقت کرده و در این خصوص کار کنند. برخلاف ادعای پررنگ کسانی که می گویند به خاطر سالم سازی دعوا راه می اندازیم، دعوا راه انداختن فقط و فقط به نفع آدم های متخلف و فرصت طلب است.
اگر جمع بندی و نکته پایانی دراین خصوص دارید، بفرمایید.
من ضمن تشکر از شما که دارید به این مساله می پردازید امیدوارم که بتوانید با دعوت سایر عزیزان برای ورود به این عرصه یک مقدار حساسیت ها را برانگیزید، چون خیلی ها نگران این موضوع هستند اما جرات پرداختن به این مساله و درافتادن با افراد بی پرده را ندارند و به نظر می رسد که حق دارند. واقعیت این است آدم هایی که اهل فکر و اندیشه هستند، پرهیز دارند که با آدم های پرده در درگیر شوند. من دیدم که یکی از علمای بزرگ با یک سری از حرف های بسیار زشت یکی از همین افرادی که دچار توهم شده اند، برخورد کرد و در عین حال هم پرهیز داشت که اسم آن فرد را ببرد و خودش را درگیر با وی کند اما حرف هایش را نقد کرد، بنابراین ما باید حتما کاری کنیم تا محیط برای صاحبان فکر بازتر و بازتر باشد.ما هم یک مجلس قوی می خواهیم و این مجلس فقط در آرامش شکل می گیرد، درحالی که افرادی از همین الان شروع به تحریک افراد و برهم زدن آرامش مجلس کرده اند تا دعوایی شکل بگیرد و با تنزل دادن جایگاه مدیریت مجلس، همه را متوهم می کنند و یک تقابل شکل می گیرد و نتیجه این می شود که مجلس با یک دعوای رقابتی آغاز به کار می کند و همین امر باعث می شود که بعضی از دوستی ها، همکاری ها و کار مشترک تحت الشعاع قرار گیرد. بنابراین در عالم رسانه می توانیم روی تذکری که رهبری دادند و ناشی از نگرانی ایشان بود و سابقه نداشت که رهبر انقلاب، قبل از تشکیل مجلس تذکر بدهند، متمرکز شویم و با کار فکری و رسانه ای، از نگرانی جدی مقام معظم رهبری کم کنیم و پشت این قضیه را به صورت شفاف به مردم نشان دهیم که اتخاذ این رویکردها به نفع جامعه نیست و به نفع فرصت طلبان است. قطعا جوانانی که صادقانه و با هر میزان شناختی که رای دادند، کار بسیار ارزنده ای انجام دادند و باید برای شان روشن کنیم کسانی که فضا را با تندروی آلوده می کنند به نفع آن شعارهای زیبایی که می دهند، عمل نمی کنند.
اصل این موضوع که یک سری افراد با تفکرات خاص لیست بدهند، نگران کننده است. حالا امکان دارد در کل کشور 5000 نفر به این فهرست اقبال نشان دهند یا 10 هزار نفر! واقعیت این است که رقمش خیلی برای من موضوعیت ندارد و این که یک فردی که ما چیزی غیر از سر هم بندی کردن مسایل از او ندیده ایم، وارد این کارزار می شود در حالی که هیچ دانشی که بتواند مرجعیت فکری داشته باشد، ندارد. به نظر می رسد علت اقبال به این افراد به این دلیل است که در مجامع فکری و نماز جمعه ها شاهد رشد فرهنگی نیستیم و ایمه جمعه باید با مطالعه به بیان مطالبی بپردازند و افراد جامعه از آن تغذیه فکری کنند. این خلا را در کانون هایی که موظف به تقویت ابعاد فکری جامعه هستند و باید به توانمندی مخاطبان کمک کنند هم می بینیم و آنها نیز حرکت چشمگیری را در این خصوص انجام نداده اند چون آن مسیولان نیز مطالعه نمی کنند. فرض بگیرید زمانی شما اطمینان خاطر دارید که جامعه روز به روز از طریق افرادی که اهل فکر هستند و تولید فکر و اندیشه می کنند، تغذیه می شوند و جای نگرانی وجود ندارد که فردی، خودش را در جایگاه مرجعیت فکری قرار دهد زیرا آحاد جامعه می توانند تشخیص دهند.
پایان خبر دیجیتوهان
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "مجلس قوی فقط در آرامش شکل می گیرد" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "مجلس قوی فقط در آرامش شکل می گیرد"، کلیک کنید.