شهید مهدی باکری به روایت چند فرمانده
زمانی که مهدی باکری شهید شد، آقا محسن، امین شریعتی را صدا کرد و گفت: برو جای مهدی فرمانده لشکر 31 عاشورا باش. اما مهدی باکری در این دو سال چنان کاری با قلب و روح و جان نیروهایش کرده بود که آقای شریعتی که سابقه حضور بیشتری در تیپ 31 عاشورا را داشت و در عملیات های طریق القدس و بیت المقدس با بچه های لشکر 31 عاشورا بود، به آقای رضایی گفت: من کجا، مهدی کجا!؟ نپذیرفت و جلوی آقا محسن ایستاد.
به گزارش دیجیتوهان، مهدی باکری متولد 1333 در میاندوآب، پس از اخذ دیپلم وارد دانشگاه تبریز شد و در رشته مهندسی مکانیک مشغول تحصیل شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و به دنبال آن تشکیل سپاه پاسداران، به عضویت این نهاد درآمد و در سازمان دهی و استحکام سپاه ارومیه نقش فعالی را ایفا کرد.
پس از آن، بنا به ضرورت، دادستان دادگاه انقلاب ارومیه شد و هم زمان با خدمت در سپاه، به مدت 9 ماه با عنوان شهردار ارومیه خدمت کرد. مدتی فرمانده سپاه ارومیه شد و با شروع جنگ تحمیلی، راهی جبهه ها شد. در عملیات فتح المبین به عنوان معاون تیپ نجف اشرف شرکت کرد. در همان عملیات، در منطقه رقابیه از ناحیه چشم مجروح شد و به فاصله کمتر از یک ماه، در عملیات بیت المقدس، با همان عنوان حضور یافت.
در عملیات رمضان، فرمانده لشکر 31 عاشورا شد و با همان مسیولیت، در عملیات های والفجر مقدماتی، والفجر 1، 2، 3، 4 و عملیات خیبر و بدر نقش آفرینی کرد و سرانجام در عملیات بدر، در تاریخ 1363/11/25 به شهادت رسید.
سردار یعقوب زهدی؛ سومین فرمانده توپخانه سپاه در دفاع مقدس روایت می کند: در عملیات والفجر یک، یک بحثی مطرح بود و آن این بود که قرار بود قرارگاه کربلا از سرپلی که لشکر 31 عاشورا گرفته بود عبور کند و هدف هایشان را بگیرند و مسیله را حل کنند
آقای محسن رضایی خواستند این تصمیم را بررسی کنند. فرماندهان یگان ها یکی یکی آمده بودند ولی آقای مهدی باکری از خط عقب نمی آمد و همان جا در خط مقدم بود. ما با یک تیم شش-هفت نفری در یک جیپ نشستیم و به سمت آقای باکری حرکت کردیم.
به جنوب بجلیه رسیدیم. سنگر به سنگر به دنبال مهدی باکری بودیم، آتش دشمن هم مرتب می آمد. نیروها داخل سنگر بودند، ما هم از کانال می رفتیم و سنگر به سنگر مهدی باکری را صدا می زدیم.
در یکی از سنگرها برادری با صدای گرفته گفت، برادر چکار دارید. آمد بیرون، خود آقا مهدی بود! همه لباس هایش خاکی و گلی و صدایش هم گرفته بود. چون دو شب بود که در خط نخوابیده بود؛ یعنی عادتش این بود که آن قدر در خط می ماند تا خط را تحکیم کند و مطمین بشود، بعد عقب بیاید.
چون فرمانده لشکر در خط بود، هیچ نیرویی به خودش اجازه نمی داد که دچار تزلزل شود. به ایشان گفتیم که وضعیت این طور است، آقا محسن گفته که به عقب بیاید، می خواهیم در مورد عملیات صحبت کنیم. آقا مهدی قبول کرد که به عقب بیاید.
از ارتفاعات که پایین می آمدیم تا سوار ماشین شویم، یک تانکی آنجا بود، ظاهراً روی مین رفته و شنی اش پاره شده و آنجا مانده بود. مهدی باکری گفت یک دقیقه صبر کنید. رفت سراغ آن تانک، زیرش را نگاه کرد. گفتیم چه بود!؟ گفت نزدیکی های ظهر یک نفر اینجا زخمی شده بود، او را کشیدم، زیر تانک بردم که دیگر ترکش نخورد. الآن رفتم او را بیاورم، اما نبود! حالا نمی دانم او را برده بودند یا نه.
یعنی می خواهم بگویم یک فرمانده لشکر این قدر دقت و ظرافت داشت که یک نیرویش زخمی شده، او را می کشد، زیر تانک می گذارد تا محفوظ بماند که سر فرصت او را به عقب ببرند؛ یعنی ارتباط فرمانده لشکر و نیروی بسیجی را اینجاها باید مطالعه کنند و ببینند به چه نحو بوده که نیروی بسیجی عاشق فرمانده لشکر می شد.
کسی مثل شهید مهدی باکری از نظر اعتقادی، یک نفس خیلی سبحانی و خدایی داشت و اصلاً اهل شوخی نبود. بیشتر جدی بود و کسی هم پیش او کلمات نامربوط نمی گفت. درواقع کلمات لهو را هم جزو محرمات می دانست. ایشان یک شخصیت عرفانی و معنوی داشت و دیگران هم تحت تاثیرش قرار می گرفتند.
شهید باکری
همچنین سردار احمد غلامپور؛ فرمانده قرارگاه کربلا در دوران دفاع مقدس می گوید: مهدی باکری جزو فرماندهان منحصربه فرد ما بود. همه فرماندهان ما خوب بودند. همه آن قدر خوب بودند که خداوند آن ها را انتخاب و شهادت را نصیبشان کرد.
مهدی باکری ازاین جهت منحصربه فرد بود که درعین حالی که یک فرمانده بسیار موفق بود و مدیریت می کرد، به لحاظ اخلاقی و رفتاری و اطاعت پذیری و اخلاص و تواضع یک درجه از سایر فرماندهان ما بالاتر بود. این را به جریت می گویم.
یک بار پیش نیامد من به باکری بگویم برو این کار را انجام بده، او بگوید نه این کار سخت است و انجام نمی دهم. اگر کاری را به او می سپردی و دستور می دادی یا تکلیف می کردی، باجان و دل می پذیرفت و اما و اگر نمی آورد؛ حتی اگر احتمال زیاد می داد که خودش یا همه بچه هایش به شهادت می رسند.
این یک ویژگی بارز و مشخص مهدی باکری بود. نحوه مدیریتش هم عجیب بود؛ همان رفتاری که خودش با رده بالاترش انجام می داد، از زیرمجموعه اش طلب می کرد. این یک ویژگی بارز و شاخص آقا مهدی بود. نیروهایش آن قدر او را دوست داشتند که افراد بیرونی و فرماندهان دیگر هم متوجه این موضوع شده بودند.
زمانی که مهدی باکری شهید شد، آقا محسن، امین شریعتی را صدا کرد و گفت: برو جای مهدی فرمانده لشکر 31 عاشورا باش. اما مهدی باکری در این دو سال چنان کاری با قلب و روح و جان نیروهایش کرده بود که آقای شریعتی که سابقه حضور بیشتری در تیپ 31 عاشورا را داشت و در عملیات های طریق القدس و بیت المقدس با بچه های لشکر 31 عاشورا بود، به آقای رضایی گفت: من کجا، مهدی کجا!؟ نپذیرفت و جلوی آقا محسن ایستاد.
آقای رضایی برای وادار کردن امین شریعتی، یک شب او را در قرارگاه فرماندهی بازداشت کرد و اجازه خروج به او نداد تا اینکه راضی شود فرماندهی را بپذیرد. می خواهم بگویم عشق مهدی به بچه ها و رابطه اش با آن ها این قدر زیاد و عارفانه و عاشقانه بود که آقای شریعتی که خودش با بچه های لشکر عاشورا دوست و رفیق بود و خیلی بیشتر از مهدی سابقه کار و فرماندهی در این یگان را داشت، می گوید: من کجا مهدی کجا!؟
رحیم نوعی اقدم، یکی از فرماندهان گردان های لشکر 31 عاشورا بود. او تعریف می کرد که گردان احتیاط مهدی باکری بود و آمادگی داشت که او را برای عملیات صدا کنند. یک روز در مسیر بود که یک گلوله شلیک شد و گلویش را سوراخ کرد. در همان لحظه، مهدی باکری در بی سیم او را صدا کرده بود که آماده شو و بیا. او هم یک مشت گل برداشته و گذاشته بود توی گلویش و سوراخ را پر کرده بود تا بتواند با مهدی صحبت کند و بگوید آماده است و دارد می آید.
رحیم نوعی اقدم در کنار شهیدان باکری و سلیمانی
ببینید چقدر به فرمانده اش ارادت و عشق و علاقه داشت که حاضرشده بود با آن گل، سوراخ گلویش را پر کند که بتواند با او حرف بزند و بگوید آماده است. این مصادیق نشان می دهد که مهدی واقعاً یک شخصیت کم نظیر بود.
علاوه بر این سرلشکر رحیم صفوی روایت می کند: مهدی باکری در صبح روز آخر عملیات (25 اسفند) در جلسه ای که در منطقه شرق دجله برگزار شد، حضور داشت؛ یعنی چند ساعت قبل از شهادتش، با بقیه فرماندهان توی آن سنگر بود. وضعیت واقعاً اضطراری بود. مهدی بعد از جلسه رفت به طرف لشکر 31 و با یک گروهان از نیروهایش از دجله عبور کرد و به غرب دجله رفت.
عراقی ها از روی جاده ای که از بصره می آمد به طرف منطقه همایون و منطقه ای که او در آن مستقر بود، پاتک شدیدی را در مقابل لشکر 31 عاشورا شروع کردند که براثر آن، اکثر نیروهای باکری به شهادت رسیدند. احمد کاظمی با باکری تماس گرفته بود و گفته بود که عقب بیاید ولی مهدی گفته بود: احمد بیا پیش من، ببین اینجا چه منظره زیبایی است! اگر الآن نیایی، دیگر هیچ وقت من را نمی بینی.
کسی که همراه شهید باکری بود، می گفت: او توی خط مقدم، تا آخرین تیری که داشت، شلیک کرد. هم با آر. پی. جی و هم با تیربار شلیک می کرد. نارنجک هم پرتاب می کرد. بعد هم مدارکش را از توی جیبش درآورد و آن ها را تکه پاره کرد تا معلوم نشود که مهدی باکری است.
بلندبلند آیات جهاد و سرودهای انقلابی را می خواند که در همان حال، ترکش خورد. او را تا کنار رودخانه دجله آوردند و سوار یک قایق کردند تا بیاورند سمت ایران که عراقی ها به دجله رسیدند و با آر. پی. جی 7 قایق را زدند و قایق تکه پاره شد. پیکر این بزرگوار هم همراه با رودخانه دجله به دریا پیوست و از او هم مثل برادرش، هیچ اثری پیدا نشد.
منابع:
1-محمود چهارباغی، امیرمحمد حکمتیان، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: توپخانه سپاه پاسداران: روایت یعقوب زهدی (جلد اول)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران 1402، صص 67، 68، 171، 314، 315
2-محسن رخصت طلب، حسین احمدی، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: روایت احمد غلامپور (جلد دوم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران 1402، صص 266، 267، 268
3- اردستانی، حسین، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: از شرق بصره تا مهران: روایت سید یحیی (رحیم) صفوی (جلد دوم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران 1402، ص 222
پایان خبر دیجیتوهان
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "شهید مهدی باکری به روایت چند فرمانده" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "شهید مهدی باکری به روایت چند فرمانده"، کلیک کنید.