خلاصه کتاب شبح کژدم ( نویسنده کیانوش عیاری )

«شبح کژدم»، اثری بی بدیل از کیانوش عیاری، فراتر از یک فیلمنامه ساده، دریچه ای به جهان درونی هنرمندی سرخورده است. این داستان، روایتگر تلاش های محمود برای ساخت فیلمی با چالش های فراوان است که او را به مرزهای اخلاق می کشاند و تقدیرش را رقم می زند.

جهان سینمای ایران همواره محلی برای ظهور استعدادهایی بوده است که با نگاهی متفاوت به زندگی و هنر، آثاری ماندگار خلق کرده اند. در میان این هنرمندان، کیانوش عیاری با رویکردی واقع گرایانه و ساختارشکنی های جسورانه، جایگاهی ویژه دارد. او در دهه شصت، زمانی که سینمای ایران در تب و تاب شکل گیری دوباره بود، با اثری به نام «شبح کژدم» هم به عنوان فیلم و هم فیلمنامه، گام هایی نو و بی باکانه برداشت. این اثر نه تنها از نظر روایی و ساختاری نوآورانه بود، بلکه همچون آینه ای به نقد وضعیت سینما و هنرمندان آن دوران پرداخت.

«شبح کژدم» با پرش های زمانی و تکنیک «فیلم در فیلم»، مرز میان خیال و واقعیت را درهم می شکند و مخاطب را به سفری پر از تعلیق و تأمل دعوت می کند. این مقاله تلاش می کند تا با ارائه خلاصه ای جامع و تحلیلی عمیق، لایه های پنهان این شاهکار را آشکار سازد و به درک بهتر خواننده از شخصیت ها، مضامین، و فرم روایی آن یاری رساند، تا شاید شوقی برای تماشای دوباره فیلم یا مطالعه دقیق فیلمنامه «شبح کژدم» در دل او جوانه زند.

کیانوش عیاری: نگاهی به نویسنده و کارگردان

کیانوش عیاری، نامی آشنا در سینمای ایران است که همواره با نگاهی منتقدانه و عمیق به جامعه و انسان، آثار درخشانی را خلق کرده است. او در طول فعالیت هنری خود، نه تنها به عنوان کارگردان، بلکه به عنوان فیلمنامه نویسی زبردست، داستان هایی را روایت کرده که اغلب ریشه در واقعیت های اجتماعی و روانشناختی دارند. عیاری از آن دسته هنرمندانی است که بی پروا به سراغ سوژه های کمتر دیده شده می رود و با رویکردی رئالیستی، به کالبدشکافی مسائل می پردازد.

مسیر هنری کیانوش عیاری با آثاری چون «تنوره دیو» آغاز شد که در فضای روستایی و با داستانی ساده، اما پرمعنا، توانایی های او را در روایتگری نشان داد. اما با «شبح کژدم»، او پایش را فراتر گذاشت و وارد فضایی شهری با پیچیدگی های روایی بیشتری شد. این تغییر، نشان از تکامل سبک و جسارت او در تجربه با فرم های جدید داشت. دغدغه های فکری عیاری، از جمله نقد اجتماعی، بررسی سرنوشت انسان، و چالش های هنرمندان در جامعه، به وضوح در تار و پود «شبح کژدم» تنیده شده است. او همواره تلاش کرده است تا با ایجاد فضایی تأمل برانگیز، مخاطب را به مشارکت فکری وامی دارد و پرسش هایی عمیق را در ذهن او برانگیزد. این رویکرد انتقادی و فلسفی، «شبح کژدم» را به اثری فراتر از یک سرگرمی صرف تبدیل کرده است.

خلاصه داستان کامل شبح کژدم: از وسوسه تا تباهی

داستان شبح کژدم با معرفی محمود، جوانی سرشار از شور و سودای سینما آغاز می شود. محمود، شیفته دنیای فیلم و دوربین هشت میلی متری خود است و با همین ابزار ساده، فیلم های کوتاه می سازد. او رویای ساخت یک فیلم بلند را در سر می پروراند؛ فیلمی که اقتباسی از فیلمنامه خود با عنوان «شبح کژدم» است و ایده های هنری او را در خود جای داده است. این رویای دیرینه، تمام فکر و ذکر او را به خود مشغول کرده و او را به سمت دنیای پر زرق و برق، اما بی رحم سینمای تجاری می کشاند.

محمود برای تحقق رویای خود، گام در راه پر پیچ و خم سینما می گذارد. او با تهیه کنندگانی ملاقات می کند که اغلب نگاهی تجاری به هنر دارند و به عمق ایده های او بی توجه هستند. سرخوردگی ها و موانع مالی، یکی پس از دیگری بر سر راه محمود قرار می گیرند. دفتر تهیه کننده ای که تنها به دنبال «خط قصه» در دو سه دقیقه است، نمادی از این بی تفاوتی و سطحی نگری در سینمای آن زمان است و محمود با ناامیدی شاهد فروپاشی ایده آل های هنری خود می شود.

در کنار محمود، شخصیتی به نام حسن قرار دارد؛ دوست و یار همیشگی او که به عنوان سیاهی لشگر در فیلم ها کار می کند. حسن، با سادگی و وفاداری خود، تضادی آشکار با روحیات پیچیده و جاه طلبانه محمود دارد. او در طول داستان، نه تنها به عنوان یک رفیق، بلکه گاهی به عنوان وجدان محمود عمل می کند و نقش مهمی در پیشبرد وقایع ایفا می کند.

نقطه عطف داستان، زمانی فرا می رسد که محمود، از سر یأس و برای غلبه بر مشکلات مالی، دست به انتخابی هولناک می زند. او تصمیم می گیرد تا داستان فیلمنامه خود را، یعنی سرقت از یک جواهر فروشی، در دنیای واقعی اجرا کند. این ایده واقع گرایانه، تلاقی عجیبی میان هنر و زندگی می آفریند؛ تلاشی جنون آمیز برای یافتن پول لازم جهت ساخت فیلم، که او را وارد مسیری تاریک و بی بازگشت می کند. این اقدام نه تنها او را از نظر اخلاقی درگیر می کند، بلکه مرز میان واقعیت و داستان را بیش از پیش مخدوش می سازد.

نقشه محمود به اجرا در می آید و او با موفقیت جواهرات را به سرقت می برد و با پول ها متواری می شود. اما این موفقیت زودگذر، آغازی بر تعقیب و گریزهای نفس گیر است. برادر محمود، که به این جریان مشکوک شده است، به همراه حسن، به دنبال او می افتند. این تعقیب و گریز، سرشار از لحظات پرالتهاب و تعلیق است و هر قدم، محمود را به سوی سرنوشتی محتوم سوق می دهد.

اوج و پایان بندی داستان، با رویارویی نهایی شخصیت ها رقم می خورد. در کشاکش این رویارویی، حسن، دوست وفادار محمود، ناخواسته و به شکلی تراژیک جان خود را از دست می دهد. این اتفاق، شوکی بزرگ برای محمود است و او را به ورطه ناامیدی و اعتراف می کشاند. سرنوشت تلخ محمود، نشان می دهد که چگونه تصمیمات یک فرد، او را به چرخه ای از جبر و تقدیر می اندازد که گریزی از آن نیست و رؤیاهای بزرگ گاهی می توانند به کابوس هایی ویرانگر تبدیل شوند.

«شبح کژدم» داستانی است که نشان می دهد چگونه رؤیای هنرمندانه، در مواجهه با واقعیت های تلخ اجتماعی، می تواند به تباهی و فاجعه ختم شود.

تحلیل شخصیت ها: آینه ای از جامعه و هنر

در جهان بینی شبح کژدم، شخصیت ها نه تنها به عنوان اجزای یک داستان، بلکه به مثابه نمادهایی عمیق از انسان و جامعه در دهه شصت ایران عمل می کنند. کیانوش عیاری با ظرافتی خاص، ابعاد مختلف این شخصیت ها را به تصویر می کشد و آن ها را به آینه ای برای بازتاب دغدغه های زمان خود تبدیل می کند.

محمود: هنرمند سرخورده و ایده آلیست آسیب پذیر

محمود، شخصیت اصلی فیلم، نمادی از هنرمندان سرخورده و ایده آلیست آن دوره است. او جوانی پرشور و شیفته سینماست که رویای ساخت فیلمی بزرگ را در سر دارد. این شور و شوق، او را به فردی آسیب پذیر تبدیل می کند که در مواجهه با واقعیت های تلخ سینمای تجاری، به سرعت دچار یأس می شود. محمود برای رسیدن به هدف هنری خود، حاضر است از مرزهای اخلاقی عبور کند؛ اقدامی که نشان دهنده تلاقی پیچیده هنر و اخلاق در وجود اوست. تصمیم او برای واقعی کردن سرقت فیلمنامه، نه تنها تلاشی برای تأمین مالی، بلکه شاید فریادی از سر درماندگی برای اثبات ارزش هنر خود به دنیای بی تفاوت اطرافش است. او در نهایت به قربانی تقدیر خودخواسته تبدیل می شود؛ تقدیری که خود با دست خویش رقم می زند.

حسن: دوست وفادار و قربانی ناخواسته

حسن، دوست صمیمی محمود، در نقطه مقابل او قرار می گیرد. او فردی ساده دل و وفادار است که بدون هیچ چشم داشتی، محمود را در رویاهایش همراهی می کند. حسن نه تنها یک رفیق، بلکه می توان او را به نوعی وجدان محمود دانست که هرچند به ظاهر در حاشیه قرار دارد، اما حضورش بر تصمیمات و سرنوشت محمود تأثیر می گذارد. او ناخواسته درگیر بازی خطرناک محمود می شود و در نهایت، بهای سنگینی برای این رفاقت و سادگی خود می پردازد. مرگ حسن، نقطه عطف تراژیک داستان است که محمود را به واقعیت تلخ اعمالش آگاه می سازد و چرخه تقدیر را برای او کامل می کند.

تهیه کننده: نمادی از سینمای تجاری

شخصیت تهیه کننده در فیلم، حضوری کوتاه اما تأثیرگذار دارد. او نمادی آشکار از سینمای تجاری و بی روح دهه شصت است که به جای عمق هنری، تنها به سودآوری و خط قصه در چند دقیقه اهمیت می دهد. این شخصیت، تقابل میان هنر ناب و تجارت را به خوبی به تصویر می کشد و عامل اصلی سرخوردگی محمود و تصمیمات بعدی او می شود. نگاه سطحی تهیه کننده به فیلمنامه، نه تنها نقد کیانوش عیاری به وضعیت سینماست، بلکه به مثابه کاتالیزوری عمل می کند که محمود را به سمت اقدامات افراطی سوق می دهد.

روابط متقابل این شخصیت ها، به ویژه میان محمود و حسن، پویایی خاصی به داستان می بخشد. وفاداری حسن، جاه طلبی های محمود، و بی تفاوتی تهیه کننده، همگی در کنار هم، تصویری پیچیده و چندوجهی از جامعه و چالش های هنرمندان را ارائه می دهند. این پویایی ها، شبح کژدم را به اثری عمیق و پر از لایه های معنایی تبدیل کرده است.

ساختار و فرم: نوآوری های روایی در شبح کژدم

یکی از برجسته ترین ویژگی های شبح کژدم، نوآوری های جسورانه آن در ساختار و فرم روایی است. کیانوش عیاری با استفاده از تکنیک های پیشرو، اثری خلق کرده که در سینمای دهه شصت ایران، بدیع و ساختارشکن محسوب می شد و همچنان پس از سال ها، جذابیت های خود را حفظ کرده است. این تکنیک ها، نه تنها به پیچیدگی داستان می افزایند، بلکه لایه های معنایی عمیق تری را نیز به مخاطب ارائه می دهند.

روایت غیرخطی و پرش های زمانی

عیاری در شبح کژدم، از روایت غیرخطی و پرش های زمانی به شیوه ای استادانه بهره می برد. وقایع فیلم با ترتیب زمانی عادی و معمول روی نمی دهند، بلکه کارگردان با عقب و جلو بردن زمان، پازل داستان را به تدریج در ذهن مخاطب کامل می کند. این تکنیک، چندین کارکرد مهم دارد: اولاً، باعث ایجاد تعلیق و کنجکاوی در بیننده می شود و او را به مشارکت فعال در فرآیند کشف داستان وامی دارد. ثانیاً، به عمق بخشی شخصیت ها کمک می کند، چرا که ما شاهد احساسات و تصمیمات آن ها در مقاطع مختلف زمانی هستیم که لایه های پنهان روانشناختی آن ها را آشکار می سازد. ثالثاً، عیاری از این طریق می تواند موضوعات و احساسات مختلف را به شکل موازی به نمایش بگذارد و پیوندهای ناگفته ای میان وقایع ایجاد کند. این شیوه ی روایتگری پیچیده، بیننده را وادار می سازد تا برای کشف قصه و روابط میان اشخاص، در فیلم عمیق تر بنگرد و به تفکر بیشتر ترغیب شود.

تکنیک فیلم در فیلم: درهم آمیزی واقعیت و خیال

شاید برجسته ترین نوآوری فرمی در شبح کژدم، استفاده از تکنیک «فیلم در فیلم» باشد. این ساختار، مرز بین واقعیت، خیال و داستان را درهم می آمیزد و به یکی از مهمترین مضامین اثر، یعنی نقد سینما و ماهیت واقعیت، می پردازد. محمود، شخصیت اصلی، فیلمی را بر اساس فیلمنامه خود می سازد و سپس سعی می کند همان داستان را در زندگی واقعی خود بازسازی کند. این تکرار داستان در دو سطح (داستانی که محمود می سازد و داستانی که در زندگی اش اتفاق می افتد)، به عیاری اجازه می دهد تا به پرسش هایی فلسفی در مورد بازنمایی واقعیت، تأثیر هنر بر زندگی و بالعکس، و ماهیت خود سینما بپردازد. «فیلم در فیلم» به عنوان یک استعاره عمل می کند؛ استعاره ای از آرزوها و سرخوردگی های یک هنرمند که در تلاش برای ساختن جهانی ایده آل، خود را در دام واقعیت های تلخ می یابد.

زبان تصویری و نمادین

کیانوش عیاری در «شبح کژدم» از زبان تصویری و نمادین قوی و مؤثری استفاده کرده است. هر صحنه، فراتر از معنای ظاهری اش، حاوی پیام ها و مفاهیم پنهان است که به لایه های معنایی داستان عمق بیشتری می بخشد. استفاده از نمادها، از «شبح کژدم» به عنوان یک عنوان مرموز و کنایه آمیز گرفته تا جزئیات بصری در صحنه های مختلف، به مخاطب امکان می دهد تا با تفکر و تأمل بیشتر، به درک عمیق تری از پیام های فیلم دست یابد. این رویکرد، شبح کژدم را به اثری چندوجهی و قابل تفسیر تبدیل کرده است که هر بار تماشا یا مطالعه آن، جنبه های جدیدی از آن را آشکار می سازد.

مضامین اصلی: نقد، تقدیر و حقیقت

شبح کژدم اثری پرمایه است که فراتر از یک داستان ساده، به بررسی مضامین عمیق فلسفی، اجتماعی و هنری می پردازد. کیانوش عیاری با ظرافت تمام، این مضامین را در تار و پود داستان و شخصیت ها تنیده و اثری تأمل برانگیز خلق کرده است.

نقد سینمای ایران: فریاد یک هنرمند

یکی از اصلی ترین مضامین شبح کژدم، نقدی صریح و بی پروا بر سینمای تجاری و بی روح دهه شصت ایران است. صحنه مشهور دفتر تهیه کننده، جایی که محمود باید در چند دقیقه «خط قصه» صد صفحه فیلمنامه خود را تعریف کند، نه تنها یک اتفاق داستانی، بلکه فریاد یک هنرمند است در مواجهه با سیستم سودمحور سینما. این صحنه، نمادی از بی توجهی به هنر اصیل و غرق شدن در سطحی نگری های تجاری است که بسیاری از هنرمندان آن زمان با آن دست و پنجه نرم می کردند. عیاری با این صحنه، به روشنی نشان می دهد که چگونه خلاقیت و عمق هنری قربانی خواسته های مادی و بی سلیقگی برخی عوامل سینما می شود. این نقد، هنوز هم پس از سال ها، حرف های تازه ای برای گفتن دارد و بازتاب دهنده دغدغه های همیشگی در عرصه هنر است.

جبر و اختیار / سرنوشت خودخواسته: بازی سرنوشت

مضمون جبر و اختیار و سرنوشت خودخواسته، یکی از پیچیده ترین لایه های فکری شبح کژدم است. عیاری با مهارت تمام، این پرسش فلسفی را مطرح می کند که آیا تصمیمات محمود او را به سمت تقدیری از پیش نوشته شده سوق می دهد، یا اینکه راهی برای گریز از این سرنوشت وجود دارد؟ هر تصمیمی که محمود می گیرد، هرچند در ابتدا به نظر انتخابی آزادانه می رسد، او را بیشتر به سمت وقایعی می کشاند که انگار از قبل برایش رقم خورده اند. این تلاقی میان اراده آزاد و تقدیر، حس عمیقی از ناگزیری را در مخاطب ایجاد می کند و به او نشان می دهد که چگونه انسان، خواسته یا ناخواسته، می تواند سرنوشت خود را با انتخاب هایش بسازد. این فیلم به نوعی تقدیرگرایی را نشان می دهد که با اعمال شخصیت اصلی پیوند خورده است.

مسئله اخلاق در هنر و زندگی: مرزهای ممنوعه

شبح کژدم به کاوش در مرزهای اخلاق در هنر و زندگی می پردازد. آیا هدف، وسیله را توجیه می کند؟ محمود برای رسیدن به رویای هنری خود، دست به عملی غیرقانونی و غیراخلاقی می زند. این مسئله، پرسشی اخلاقی را مطرح می کند: تا کجا می توان برای هنر، اصول اخلاقی را زیر پا گذاشت؟ پیامدهای این تصمیم، نه تنها زندگی خود محمود را دگرگون می سازد، بلکه منجر به از دست رفتن جان دوست وفادارش می شود. عیاری با این داستان، به ما یادآور می شود که هر تصمیمی، حتی در راستای یک هدف به ظاهر والا، می تواند پیامدهای اخلاقی جبران ناپذیری داشته باشد و ارزش ها و اصول انسانی را تحت الشعاع قرار دهد.

تلاقی خیال و واقعیت: بازی ذهن

یکی دیگر از مضامین کلیدی، تلاقی خیال و واقعیت است. داستان «شبح کژدم» که محمود در ذهن خود می پروراند و می خواهد آن را به فیلم تبدیل کند، به شکل عجیبی در زندگی واقعی او جاری می شود. این هم پوشانی میان داستان و واقعیت، مرز میان آن دو را محو می کند و مخاطب را به تأمل درباره حقیقت و بازنمایی آن در هنر وامی دارد. آیا زندگی محمود، بازتابی از فیلمنامه اوست، یا فیلمنامه او پیشگویی از زندگی اش؟ این بازی با ذهن و واقعیت، یکی از پیچیده ترین و جذاب ترین جنبه های این اثر است.

یأس و سرخوردگی هنرمندان: بازتاب زمانه

شبح کژدم، به خوبی یأس و سرخوردگی هنرمندان در دهه شصت ایران را بازتاب می دهد. در دوره ای که محدودیت ها و چالش های فراوانی بر سر راه فعالیت های هنری وجود داشت، بسیاری از هنرمندان همچون محمود، در تلاش برای یافتن جایگاه و بیان هنری خود، با درهای بسته و بی توجهی مواجه می شدند. این اثر، نمادی از این مبارزات و ناامیدی هایی است که نه تنها در سینما، بلکه در سایر حوزه های هنری نیز وجود داشت و به نوعی تاریخ فرهنگی و اجتماعی آن دوره را روایت می کند.

«شبح کژدم» با زیر سوال بردن مرزهای اخلاق، تقدیر و واقعیت، نه تنها یک فیلم، بلکه یک پرسش فلسفی بزرگ است که تا امروز نیز زنده می ماند.

جایگاه شبح کژدم در سینمای ایران

شبح کژدم بی شک یکی از نقاط عطف سینمای ایران در دهه ۱۳۶۰ به شمار می رود. در دوره ای که سینما در حال بازسازی و تعریف هویت جدید خود پس از انقلاب بود، این اثر کیانوش عیاری با رویکرد نوآورانه و ساختارشکنانه اش، مسیر تازه ای را گشود. پیش از این فیلم، بسیاری از آثار سینمایی، چه از نظر فرم و چه از نظر مضمون، به سمت سادگی و خطی بودن متمایل بودند. اما شبح کژدم با پرش های زمانی، روایت غیرخطی و تکنیک «فیلم در فیلم»، قواعد رایج را به چالش کشید و افق های جدیدی را پیش روی فیلمسازان ایرانی گشود.

این فیلم نه تنها از نظر فرم، بلکه از نظر محتوا نیز جسورانه بود. نقد صریح سینمای تجاری، طرح مسائل فلسفی پیرامون جبر و اختیار، و نمایش سرخوردگی هنرمندان، شبح کژدم را به اثری پیشرو تبدیل کرد. این جسارت در طرح مضامین و شیوه روایت، تأثیر قابل توجهی بر نسل های بعدی فیلمسازان و منتقدان سینما گذاشت. بسیاری از آن ها از شبح کژدم به عنوان منبع الهام و الگویی برای تجربه گرایی در سینما یاد کرده اند. انتشار فیلمنامه کامل این اثر نیز اهمیت بالایی برای دانشجویان و علاقه مندان به فیلمنامه نویسی دارد، چرا که به آن ها امکان می دهد تا با ساختار درونی و ظرافت های نگارش عیاری از نزدیک آشنا شوند.

شبح کژدم نه تنها یک اثر هنری ماندگار، بلکه سندی تاریخی از دغدغه ها و چالش های سینمای ایران در یک دوره خاص است. این فیلم توانست با رویکردی متفاوت، مخاطب را به تفکر و تأمل وادارد و جایگاه خود را به عنوان یکی از مهمترین فیلم های مستقل و هنری سینمای ایران تثبیت کند.

چرا شبح کژدم اثری ماندگار است؟

شبح کژدم اثری است که از گذر زمان سربلند بیرون آمده و همچنان حرف های تازه ای برای گفتن دارد. دلایل ماندگاری این اثر متعددند و آن را به گزینه ای عالی برای مطالعه یا تماشا تبدیل می کنند:

1. نوآوری در فرم: استفاده از روایت غیرخطی و تکنیک «فیلم در فیلم»، تجربه ای سینمایی عمیق و متفاوت را برای مخاطب به ارمغان می آورد و او را به مشارکت فعال در پازل داستان وامی دارد.
2. تحلیل روانشناختی عمیق: شخصیت محمود، نمادی از هنرمند سرخورده، با پیچیدگی های درونی و انتخاب های دشوار، او را به شخصیتی قابل تأمل و همذات پنداری تبدیل می کند.
3. نقد اجتماعی و هنری: این اثر، نقدی بی پروا بر سینمای تجاری و جامعه ای است که در آن، هنر و اخلاق در مقابل مادیات قرار می گیرند، که همچنان موضوعیت خود را حفظ کرده است.
4. مضامین فلسفی: کاوش در مفاهیمی چون جبر و اختیار، سرنوشت، و مرزهای اخلاق، شبح کژدم را به اثری فراتر از سرگرمی تبدیل کرده و آن را به یک تجربه فکری عمیق مبدل می سازد.
5. جایگاه تاریخی: این فیلم، نمونه ای بارز از سینمای مستقل و ساختارشکن دهه شصت ایران است که تأثیرات پایداری بر سینمای پس از خود گذاشت.

بنابراین، شبح کژدم برای علاقه مندان به تجربه های سینمایی عمیق و متفاوت که از تفکر و تحلیل لذت می برند، دانشجویان فیلم و هنر که به دنبال مطالعه ساختارهای روایی پیچیده هستند، و دوستداران ادبیات و سینمای با مضمون اجتماعی و فلسفی، اثری بی نظیر و ضروری محسوب می شود. مطالعه فیلمنامه یا تماشای دوباره این اثر، دریچه ای نو به درک سینما و اجتماع ایران در دوره ای حساس خواهد گشود.

سخن پایانی

شبح کژدم (نویسنده کیانوش عیاری)، نه تنها یک فیلمنامه یا یک فیلم، بلکه سفری است به اعماق روح هنرمندی که در جدال با آرمان ها و واقعیت ها، سرنوشت خود را رقم می زند. این اثر با ساختار پیچیده، مضامین عمیق و شخصیت پردازی های ماندگار، همچنان پس از سال ها، از جمله شاهکارهای بی بدیل سینمای ایران به شمار می رود.

کیانوش عیاری با جسارت و بینش خود، اثری خلق کرده که فراتر از زمان و مکان، به پرسش های بنیادی انسان درباره هنر، اخلاق و سرنوشت پاسخ می دهد. تماشای این فیلم یا مطالعه فیلمنامه آن، تجربه ای عمیق و تأمل برانگیز خواهد بود که هر علاقه مند به سینما و ادبیات را به چالش می کشد و دیدگاهی تازه نسبت به جایگاه هنر در زندگی می بخشد.