تاریخ سورینام

جمهوری سورینام، سرزمینی کوچک در کرانه شمالی آمریکای جنوبی، با پایتخت پرجنب وجوش خود، پاراماریبو، داستانی غنی و پیچیده از بقا و تنوع را در دل خود جای داده است. این کشور که در میان گویان فرانسه، برزیل و گویان قرار گرفته و به اقیانوس اطلس راه دارد، میراثی از دوران پیشاکلمبوس تا دوران استعمار، برده داری، استقلال و چالش های معاصر را به دوش می کشد. تاریخ سورینام، پنجره ای به سوی درک جامعه ای چندفرهنگی و پرطاقت باز می کند که در آن هر رویدادی، سنگ بنایی برای هویت امروز این ملت بوده است.

سرزمین کوچک سورینام، گنجینه ای از تاریخ را در خود پنهان کرده است که مطالعه آن به درک عمیق تر تنوع فرهنگی، اجتماعی و سیاسی این کشور کمک شایانی می کند. از اولین ساکنان بومی که در دل جنگل های انبوه زندگی می کردند تا ورود اروپاییان و برپایی سیستم های کشتزاری مبتنی بر برده داری، هر مرحله از تاریخ سورینام با درگیری ها، مقاومت ها و تحولات عمیقی همراه بوده است. این مقاله، روایتی جامع و پیوسته از این گذشته پرفراز و نشیب را پیش رو قرار می دهد تا خوانندگان را با ریشه ها و پیامدهای تاریخی که امروز سورینام را شکل داده اند، آشنا سازد.

دوران پیشاکلمبوس: ریشه های بومی سورینام

پیش از آنکه پای اروپاییان به سواحل گویان هلند باز شود، سرزمین سورینام هزاران سال مأمن قبایل بومی آمریکا بود. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که اولین گروه های انسانی، حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، در این منطقه ساکن شدند. دو قبیله اصلی که در زمان ورود اروپاییان بیشترین پراکندگی را داشتند، آراواک ها و کاریب ها بودند.

نخستین ساکنان: قبایل آراواک و کاریب

آراواک ها، قبایلی کوچ نشین و صلح جو بودند که عمدتاً در مناطق ساحلی و ساوانا زندگی می کردند. شیوه زندگی آن ها بر پایه شکار، ماهیگیری و جمع آوری محصولات جنگلی استوار بود. آن ها در ساخت سفال مهارت داشتند و خانه هایی از جنس چوب و برگ می ساختند. نام های بومی بسیاری در جغرافیا و فرهنگ منطقه، یادگار حضور آراواک ها است.

در مقابل، کاریب ها قبایلی جنگجوتر بودند که با استفاده از قایق های بادبانی، بخش های وسیعی از سواحل را فتح کرده و حتی به جزایر کارائیب نیز راه یافته بودند. آن ها آراواک ها را از بسیاری از مناطق ساحلی عقب راندند. کاریب ها در منطقه گالیبی (Kupali Yumï به معنای درخت اجداد) در دهانه رودخانه مارووین ساکن شدند. این قبایل، با وجود تفاوت های فرهنگی، هر دو نقش مهمی در شکل گیری هویت اولیه این سرزمین ایفا کردند.

فرهنگ و شیوه زندگی بومیان

زندگی بومیان سورینام، ارتباط عمیقی با طبیعت داشت. جنگل های بارانی و رودخانه های پرآب، منابع اصلی معیشت آن ها بودند. آن ها نه تنها برای تأمین غذا و سرپناه به طبیعت وابسته بودند، بلکه باورها، اساطیر و آیین هایشان نیز از طبیعت الهام گرفته بود. این قبایل، دانش بومی گسترده ای در مورد گیاهان دارویی، فنون شکار و کشاورزی پایدار داشتند که برای قرن ها آن ها را در این سرزمین حفظ کرد.

سایر گروه های بومی داخلی

علاوه بر آراواک ها و کاریب ها که عمدتاً در سواحل و ساوانا زندگی می کردند، گروه های بومی کوچک تری نیز در اعماق جنگل های بارانی داخلی سورینام سکونت داشتند. از جمله این گروه ها می توان به آکوریو، تریو، وارائو و وایانا اشاره کرد. این قبایل زندگی منزوی تری داشتند و تا مدت ها پس از ورود اروپاییان نیز با دنیای خارج ارتباط کمی برقرار کرده بودند. آن ها هر یک فرهنگ و زبان منحصر به فرد خود را داشتند که بر غنای فرهنگی سورینام افزود.

ورود اروپاییان و آغاز عصر استعمار (قرن ۱۶ و ۱۷)

با شروع عصر اکتشافات در قرن شانزدهم میلادی، سواحل گویان، که اروپاییان آن را ساحل وحشی می نامیدند، مورد توجه کاشفان و بازرگانان اروپایی قرار گرفت. این منطقه، با منابع طبیعی غنی و موقعیت استراتژیک خود، به زودی به عرصه ای برای رقابت قدرت های استعماری تبدیل شد.

کاشفان و تلاش های اولیه

اولین اروپاییانی که از سورینام بازدید کردند، کاشفان اسپانیایی و بازرگانان هلندی بودند. در سال ۱۶۱۳، یک پست تجاری هلندی در نزدیکی روستای پارموربو در رودخانه سورینام وجود داشت. در همان سال، اسپانیایی ها یک پست تجاری هلندی دیگر را در رودخانه کورانتین به تصرف خود درآوردند. تلاش های فرانسوی ها نیز برای ایجاد پایگاه های تجاری در این منطقه به چشم می خورد، اما هیچ یک از این تلاش های اولیه به استقرار دائمی و پایدار منجر نشد.

استقرار انگلیسی ها

اولین تلاش جدی برای استعمار سورینام در سال ۱۶۳۰ توسط مهاجران انگلیسی به رهبری کاپیتان مارشال صورت گرفت. آن ها به کشت تنباکو پرداختند، اما این پروژه از نظر مالی با شکست روبرو شد. سپس در سال ۱۶۵۰، لرد ویلوبی، فرماندار باربادوس، با هزینه شخصی خود یک کشتی جنگی و دو شناور کوچک تر را برای تأسیس یک مستعمره در سورینام مجهز کرد. سرگرد آنتونی راوس به نمایندگی از او در این منطقه مستقر شد. دو سال بعد، خود لرد ویلوبی به سورینام رفت و با تقویت استحکامات و تجهیز آن برای دفاع و تجارت، مستعمره را توسعه داد.

این منطقه شامل حدود ۱۲۹ کیلومتر مربع زمین بود و قلعه ویلوبی در نزدیکی دهانه رودخانه سورینام که از یک پایگاه فرانسوی رها شده گسترش یافته بود، به مرکز آن تبدیل شد. در سال ۱۶۶۳، بیشتر کارها در حدود ۵۰ کشتزار توسط بومیان و ۳۰۰۰ برده آفریقایی انجام می شد. حدود ۱۰۰۰ سفیدپوست نیز در آنجا ساکن بودند که یهودیان برزیلی نیز به آن ها پیوسته بودند. انگلیسی ها به همه مهاجران آزادی مذهبی اعطا کرده بودند که عامل جذب یهودیان بود.

تسلط پایدار هلند و شکل گیری گویان هلند

نقطه عطف در تاریخ استعمار سورینام، حمله هفت کشتی هلندی از منطقه زیلاند به رهبری آبراهام کرینسن در تاریخ ۲۶ فوریه ۱۶۶۷ بود. آن ها روز بعد، پس از سه ساعت درگیری، قلعه ویلوبی را به تصرف خود درآوردند و نام آن را به فورت زیلاندیا تغییر دادند.

در ۳۱ ژوئیه ۱۶۶۷، پیمان بردا بین انگلستان و هلند امضا شد. بر اساس این پیمان، وضعیت موجود حفظ گردید: هلند می توانست سورینام را در اختیار داشته باشد و انگلستان نیز مستعمره سابق هلند، نیو آمستردام (نیویورک امروزی) را حفظ کند. این توافق در پیمان وست مینستر در سال ۱۶۷۴ رسمیت یافت، پس از آنکه انگلیسی ها یک بار دیگر سورینام را در سال ۱۶۶۷ بازپس گرفتند و دوباره از دست دادند.

در سال ۱۶۸۳، شرکت سورینام (Society of Suriname) با الگوبرداری از ایده های ژان-باتیست کولبرت، وزیر دارایی فرانسه، تأسیس شد. هدف این شرکت، مدیریت و دفاع از مستعمره هلند و سودآوری از آن بود. این شرکت سه شریک اصلی داشت که سهم یکسانی در مسئولیت ها و منافع آن داشتند: شهر آمستردام، خانواده ون آرسن ون سوملزدیجک و شرکت هند غربی هلند. خانواده ون آرسن تنها تا سال ۱۷۷۰ موفق به فروش سهم خود شدند. شرکت سورینام در سال ۱۷۹۵، زمانی که این نوع تجارت و کسب وکار دیگر قابل قبول تلقی نمی شد، به پایان خود رسید و دولت هلند مستقیماً مسئولیت اداره مستعمره را بر عهده گرفت.

برده داری، کشتزارها و مبارزات مارون ها (قرن ۱۷ تا ۱۹)

پس از استقرار هلند در سورینام، این منطقه به سرعت به یک مستعمره کشتزاری تبدیل شد که بر پایه کار بی وقفه بردگان آفریقایی بنا شده بود. سیستم برده داری در آمریکای جنوبی، به ویژه در مناطق استعماری، امری رایج بود و سورینام نیز از این قاعده مستثنی نبود.

سیستم کشتزاری و برده داری هلندی

در سورینام، قبایل بومی به تعداد محدود برای کار در کشتزارها در دسترس بودند. به همین دلیل، تجارت برده اقیانوس اطلس، نیروی کار مورد نیاز کشتزارها را تأمین می کرد. این کشتزارها به تولید شکر، قهوه، کاکائو و پنبه می پرداختند که همگی برای بازار پررونق آمستردام صادر می شدند. به عنوان مثال، در سال ۱۷۱۳، بیشتر کارهای ۲۰۰ کشتزار سورینام توسط ۱۳۰۰۰ برده آفریقایی انجام می شد.

شرایط زندگی و کاری این بردگان هولناک و غیرانسانی بود. آن ها تحت ستم و خشونت شدید قرار داشتند و همین امر، بسیاری از آن ها را به فرار به جنگل های انبوه و تشکیل جوامع مستقل سوق داد.

پدیده ی مارون ها (Maroons)

بردگان فراری که به جنگل پناه می بردند، به مارون ها معروف شدند (همچنین با نام های ژوکاس یا باکابوسی ننگر نیز شناخته می شدند). این جوامع مستقل در دل جنگل شکل گرفتند و اغلب برای تأمین مایحتاج و آزاد کردن زنان برده، به کشتزارها حمله می کردند. رهبران برجسته ای همچون آلابی، بونی، ژولی-کور و بروس (کاپیتان بروس) از جمله شخصیت های اصلی این مقاومت مسلحانه بودند.

مقاومت مارون ها آنقدر گسترده و مؤثر بود که در قرن هجدهم، هلندی ها مجبور شدند با سه گروه از مارون ها پیمان صلح امضا کنند. این پیمان ها، مشابه پیمان صلحی که به اولین جنگ مارون ها در جامائیکا پایان داد، استقلال آن ها را به رسمیت می شناخت و هلندی ها متعهد شدند که هر ساله به آن ها خراج پرداخت کنند تا از حملات بیشتر به کشتزارها جلوگیری شود. این خراج شامل کالاهایی بود که مارون ها پیش از این با حمله به کشتزارها آزاد می کردند.

جان گابریل استدمن، سرباز و نویسنده ای که در اواخر قرن هجدهم در سورینام حضور داشت، در کتاب خود با عنوان روایت پنج سال لشکرکشی علیه سیاهان شورشی سورینام، توصیف زنده ای از جنگ بین مارون ها و صاحبان کشتزارها ارائه می دهد که از منابع مهم برای درک این دوره است.

لغو برده داری

در سال ۱۷۹۹، پس از آنکه هلند به فرانسه ملحق شد، بریتانیا سورینام را به تصرف خود درآورد. این مستعمره در سال ۱۸۱۶، پس از شکست ناپلئون، دوباره به هلندی ها بازگردانده شد.

در سال های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۳، آبراهام لینکلن، رئیس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا، و دولت او به دنبال مکان هایی برای اسکان مجدد بردگان آزادشده آمریکایی بودند که مایل به ترک آمریکا بودند. مذاکراتی با دولت هلند در مورد مهاجرت و استعمار آفریقایی-آمریکایی ها در سورینام آغاز شد، اما این طرح در نهایت به نتیجه نرسید و پس از سال ۱۸۶۴ کنار گذاشته شد.

لغو رسمی برده داری توسط هلند در سال ۱۸۶۳ انجام شد و این کشور، آخرین کشور اروپایی بود که این اقدام را به انجام رساند. با این حال، بردگان آزادشده تا سال ۱۸۷۳ به طور کامل رها نشدند. آن ها به مدت ده سال انتقالی، موظف بودند که کار خود را در کشتزارها بر اساس قرارداد و با حداقل دستمزد ادامه دهند. این پرداخت به عنوان جبران جزئی برای صاحبان بردگان در نظر گرفته می شد. علاوه بر این، دولت هلند در سال ۱۸۶۳ برای از دست دادن نیروی کار هر برده، ۳۰۰ فلورین هلندی (که ارزش آن در سال ۲۰۲۱ حدود ۳۵۰۰ یورو بود) به صاحبان برده غرامت پرداخت کرد، اما هیچ غرامتی به بردگان آزادشده تعلق نگرفت.

پس از سال ۱۸۷۳، بسیاری از آزادشدگان کشتزارهایی را که نسل ها در آن کار کرده بودند، ترک کردند و به پایتخت، پاراماریبو، مهاجرت کردند. این مهاجرت گسترده، نیاز به نیروی کار جدید در کشتزارها را ایجاد کرد.

مهاجرت های پسابرده داری و شکل گیری جامعه چندنژادی

لغو برده داری در سال ۱۸۷۳ و ترک کشتزارها توسط بردگان آزادشده، سورینام را با چالش بزرگ کمبود نیروی کار مواجه ساخت. برای پر کردن این خلاء، دولت هلند به دنبال نیروی کار از مناطق دیگر جهان برآمد که منجر به موج های مهاجرت گسترده و شکل گیری جامعه ای چندنژادی و منحصر به فرد در سورینام شد.

نیاز به نیروی کار جدید

برای تأمین نیروی کار مورد نیاز در کشتزارها، هلندی ها به جذب کارگران قراردادی از نقاط مختلف دنیا روی آوردند. این مهاجرت ها شامل موارد زیر بود:

• کارگران چینی: بسیاری از مهاجران چینی از هند شرقی هلند (اندونزی) به سورینام آمدند و جمعیت چینی-سورینامی را تشکیل دادند.
• کارگران پرتغالی: از جزیره مادیرا (پرتغال) نیز کارگرانی به سورینام وارد شدند.
• کارگران هندی: از سال ۱۸۷۳ تا ۱۹۱۶، تعداد زیادی کارگر از هند بریتانیا (به ویژه از استان های بیهار و اوتار پرادش) به سورینام مهاجرت کردند که به «هندی های شرقی» یا «هندوستان» معروف شدند و امروزه بزرگ ترین گروه قومی در سورینام را تشکیل می دهند.
• کارگران جاوه ای: پس از سال ۱۹۱۶، موج دیگری از مهاجرت کارگران از هند شرقی هلند، به ویژه از جزیره جاوه، صورت گرفت که جمعیت جاوه ای-سورینامی را به وجود آورد.

تأثیر این مهاجرت ها

این موج های مهاجرت گسترده، تأثیر عمیقی بر جامعه سورینام گذاشت و منجر به شکل گیری ترکیبی جمعیتی بسیار متنوع و منحصربه فرد شد. هر گروه مهاجر، زبان، دین، سنت ها و آداب و رسوم خود را به همراه آورد که به غنای فرهنگی سورینام افزود. امروزه، سورینام به دلیل تنوع قومی و فرهنگی خود شناخته می شود و زبان هلندی به عنوان زبان رسمی در کنار زبان های محلی مانند سرانان تونگو (یک زبان کریول)، هندی سارنامی (گویشی از زبان بیهاری) و زبان های بومی دیگر رواج دارد.

استفاده از منابع طبیعی در قرن بیستم

در قرن بیستم، منابع طبیعی سورینام از جمله کائوچو، طلا و بوکسیت (که آلومینیوم از آن تولید می شود) به شدت مورد بهره برداری قرار گرفت. شرکت های آمریکایی مانند آلکوآ (Alcoa) سهم بزرگی در بهره برداری از معادن بوکسیت سورینام داشتند.

با این حال، این بهره برداری ها با مناقشاتی نیز همراه بود، به ویژه در مورد حقوق زمین های بومیان. پیمان های صلح با مردم مارون، حق مالکیت آن ها بر زمین هایشان را به رسمیت شناخته بود. این موضوع منجر به پرونده های قضایی بین المللی شد که حق دولت سورینام برای اعطای این ادعاها (به معنای تصاحب زمین ها و نادیده گرفتن خودمختاری بومیان) را رد کرد. این مناقشات، اهمیت حفاظت از حقوق جوامع بومی و میراث تاریخی آن ها را بیش از پیش نمایان ساخت.

در ۲۳ نوامبر ۱۹۴۱، تحت توافقی با دولت هلند در تبعید، ایالات متحده آمریکا نیروهایی را در سورینام مستقر کرد تا از معادن بوکسیت محافظت کنند، که این امر نشان دهنده اهمیت استراتژیک این منابع در طول جنگ جهانی دوم بود.

مسیر خودمختاری و استقلال (قرن ۲۰)

در میانه قرن بیستم، سورینام، مانند بسیاری از مستعمرات دیگر، گام های خود را به سوی خودمختاری و در نهایت استقلال برداشت. این مسیر با تلاش های سیاسی و تغییرات در روابط با هلند همراه بود.

گام های اولیه به سوی خودمختاری

اولین انتخابات عمومی در سورینام در سال ۱۹۴۹ برگزار شد. در این انتخابات، جولیوس سزار دی میراندا به عنوان اولین نخست وزیر سورینام انتخاب گردید. او به عنوان عضوی از ایالات استعماری، نسبت به فرماندار کیلسترا منتقد بود و برای پایان دادن به تابعیت از وزارت مستعمرات هلند بحث می کرد.

در سال ۱۹۵۴، سورینام به خودمختاری داخلی دست یافت. با این حال، هلند همچنان کنترل امور دفاعی و روابط خارجی را حفظ کرد. سورینام به یکی از سه کشور عضو – سایرین آنتیل هلند و خود هلند – تحت یک پادشاهی واحد تبدیل شد. این خودمختاری، نقطه عطفی مهم در مسیر استقلال کامل بود و به مردم سورینام اجازه داد تا بخشی از سرنوشت خود را به دست گیرند.

مذاکرات استقلال

در سال ۱۹۷۳، دولت هلند، به درخواست دولت محلی سورینام که توسط حزب NPS (یک حزب عمدتاً کریول) و هنک آرون رهبری می شد، مذاکرات استقلال را آغاز کرد. این مذاکرات به ثمر نشست و سرانجام، در ۲۵ نوامبر ۱۹۷۵، سورینام استقلال کامل خود را به دست آورد.

هلند یک برنامه کمک رسانی به ارزش ۱.۵ میلیارد دلار آمریکا را برای سورینام در نظر گرفت که قرار بود تا سال ۱۹۸۵ ادامه یابد. ژوهان فریر به عنوان اولین رئیس جمهور و هنک آرون (رهبر حزب ملی سورینام) به عنوان نخست وزیر این کشور تازه استقلال یافته انتخاب شدند.

با این حال، استقلال با چالش هایی نیز همراه بود. علیرغم توافقات با دولت جدید سورینام، حدود یک سوم از جمعیت این کشور، به دلیل ترس از عدم توانایی دولت جدید در اداره امور و آینده نامعلوم کشور، پیش از و پس از استقلال به هلند مهاجرت کردند. همچنین، بسیاری از مهاجران اولیه هلندی (باکراها/بورواها) توسط دولت جدید سورینام خلع مالکیت شدند که این امر روابط میان دو کشور را تحت الشعاع قرار داد. این مهاجرت گسترده، نشان دهنده نگرانی هایی بود که جامعه سورینام در آن دوران تجربه می کرد.

سورینام مستقل: کودتاها، دموکراسی و چالش های معاصر

پس از استقلال در سال ۱۹۷۵، سورینام وارد دورانی پر فراز و نشیب شد که با کودتاهای نظامی، درگیری های داخلی و تلاش برای بازگشت به دموکراسی همراه بود. این چالش ها، تأثیر عمیقی بر مسیر توسعه و ثبات کشور گذاشت.

کودتاهای نظامی و دوران ناآرامی

تنها پنج سال پس از استقلال، در سال ۱۹۸۰، دولت هنک آرون در یک کودتای نظامی به رهبری گروهبان ارشد دسی بوترس سرنگون شد. رئیس جمهور فریر از به رسمیت شناختن دولت جدید خودداری کرد و هنک چین آ سن (از حزب ملی گرای جمهوری خواه) را منصوب کرد. پنج ماه بعد، کودتای دیگری رخ داد و ارتش، فریر را با چین آ سن جایگزین کرد. این تحولات در ابتدا توسط بخشی از جمعیت که انتظار داشتند دولت نظامی جدید به فساد پایان داده و استاندارد زندگی را بهبود بخشد، مورد استقبال قرار گرفت.

با این حال، رژیم جدید به سرعت احزاب مخالف را ممنوع کرد و به طور فزاینده ای دیکتاتوری شد. روابط بین سورینام و هلند به دنبال قتل ۱۵ عضو مخالف سیاسی توسط ارتش در ۸ دسامبر ۱۹۸۲ در فورت زیلاندیا به شدت تیره شد. این رویداد که به قتل های دسامبر معروف است، منجر به قطع کمک های هلند و آمریکا در اعتراض به این اقدامات شد. در سال ۱۹۹۰ نیز کودتای دیگری نظم کشور را برهم زد.

جنگ داخلی مارون ها (Jungle Commando)

در سال ۱۹۸۶، شورش ضد دولتی مارون ها در مناطق داخلی کشور آغاز شد. این گروه که خود را کماندوی جنگل (Jungle Commando) می نامیدند، توسط رونی برونسویک رهبری می شد. دولت بوترس با خشونت سعی در سرکوب این شورش داشت و به سوزاندن روستاها و سایر اقدامات مشابه متوسل شد. در نتیجه این درگیری ها، بیش از ۱۰,۰۰۰ مارون به گویان فرانسه پناهنده شدند و به عنوان پناهنده به رسمیت شناخته شدند، اما تعداد پناهندگان غیرقانونی مشخص نیست. این جنگ داخلی پیامدهای انسانی وخیمی داشت و آوارگی های زیادی را به دنبال آورد. جنگ داخلی پس از توافق صلح بین دولت سورینام و ارتش آزادی بخش سورینام (SLA) که عموماً به عنوان کماندوی جنگل شناخته می شد، در اوت ۱۹۹۲ به پایان رسید.

بازگشت به دموکراسی

در سال ۱۹۸۵، ممنوعیت احزاب مخالف برداشته شد و کار بر روی تدوین قانون اساسی جدید آغاز گردید. در سال ۱۹۸۷، سورینام قانون اساسی جدید غیرنظامی خود را تصویب کرد و در سال بعد، رمسواک شانکار به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. اگرچه او در سال ۱۹۹۰ در یک کودتای نظامی که توسط بوترس سازماندهی شده بود، برکنار شد، اما انتخابات سال ۱۹۹۱ دوباره برگزار گردید و ائتلاف مخالف جبهه جدید برای دموکراسی و توسعه اکثریت کرسی ها را در انتخابات پارلمانی به دست آورد. رونالد ونتیان به عنوان رئیس جمهور جدید انتخاب شد. بازگشت به دموکراسی، هلند را نیز ترغیب کرد تا کمک های خود را از سر گیرد.

قرن ۲۱ و تحولات اخیر

در قرن ۲۱، سورینام همچنان با چالش های سیاسی و اقتصادی روبرو بود. در ژوئیه ۲۰۱۰، پارلمان دسی بوترس را به عنوان رئیس جمهور جدید انتخاب کرد. او در سال ۲۰۱۵ نیز برای دومین دوره پنج ساله به قدرت رسید. با این حال، بوترس در سال ۲۰۱۹ به دلیل اعدام ۱۵ مخالف سیاسی در سال ۱۹۸۲، به ۲۰ سال زندان محکوم شد. او پیش از این نیز در سال ۱۹۹۹ به اتهام قاچاق مواد مخدر توسط دادگاهی در هلند به صورت غیابی محکوم شده بود، اما همواره هرگونه تخلف را تکذیب می کرد.

سال ۲۰۲۰ با بحران های اقتصادی ناشی از همه گیری کووید-۱۹ و کاهش قیمت نفت همراه بود. در ۲۵ می ۲۰۲۰، انتخابات عمومی برگزار شد. حزب اصلاحات مترقی (PRP) ۲۰ کرسی (افزایش ۱۱ کرسی) از ۵۱ کرسی را به دست آورد و حزب ملی دموکراتیک (NDP) ۱۶ کرسی (کاهش ۱۰ کرسی) کسب کرد. در ژوئیه ۲۰۲۰، چاندری کاپرساد چان سانتوخی (PRP) به عنوان رئیس جمهور جدید سورینام انتخاب شد و جایگزین بوترس گردید. PRP با حزب آزادی و توسعه عمومی به رهبری رونی برونسویک (رهبر سابق چریک ها و معاون رئیس جمهور جدید) ائتلاف تشکیل داد.

در فوریه ۲۰۲۳، اعتراضاتی علیه افزایش هزینه های زندگی در پایتخت، پاراماریبو، رخ داد. معترضان دولت رئیس جمهور چان سانتوخی را به فساد متهم کرده و با هجوم به مجمع ملی، خواستار استعفای دولت شدند. با این حال، دولت این اعتراضات را محکوم کرد. این رویدادها نشان دهنده تداوم مبارزه سورینام برای ثبات اقتصادی و حکمرانی خوب در دوران معاصر است.

میراث تاریخی و سورینام امروز

تاریخ پرفراز و نشیب سورینام، تأثیرات عمیقی بر جامعه، فرهنگ و هویت ملی این کشور گذاشته است. از دوران استعمار و برده داری گرفته تا موج های مهاجرت پس از آن، هر دوره تاریخی به شکلی متفاوت، tapestry غنی و پیچیده سورینام امروز را بافته است.

تأثیر استعمار، برده داری و مهاجرت بر فرهنگ و هویت

استعمار هلند: سلطه طولانی مدت هلند نه تنها زبان هلندی را به عنوان زبان رسمی کشور تثبیت کرد، بلکه در ساختار اداری، حقوقی و آموزشی سورینام نیز نفوذ کرد. سبک معماری استعماری در پاراماریبو، به ویژه در منطقه تاریخی که اکنون میراث جهانی یونسکو است، یادآور این دوران است.

میراث برده داری: دوره برده داری، عمیق ترین زخم ها را بر پیکره جامعه سورینام باقی گذاشت. با این حال، از دل این دوران تاریک، فرهنگ غنی مارون ها برخاست. مارون ها که از بردگان فراری تشکیل شده بودند، فرهنگ های آفریقایی خود را در جنگل های انبوه حفظ و بازسازی کردند و زبان ها، رقص ها، موسیقی و سنت های منحصر به فردی را توسعه دادند که امروز بخش مهمی از هویت ملی سورینام است. همچنین، زبان سرانان تونگو، یک زبان کریول بر پایه انگلیسی با وام واژه های هلندی، اسپانیایی و پرتغالی، به عنوان زبان ارتباطی میان گروه های مختلف شکل گرفت.

مهاجرت های پسابرده داری: ورود کارگران از هند بریتانیا، جاوه، چین و پرتغال، سورینام را به آزمایشگاهی از تنوع فرهنگی تبدیل کرد. هر گروه، دین (هندوئیسم، اسلام، مسیحیت)، زبان و آداب و رسوم خود را به ارمغان آورد. این همزیستی فرهنگی منجر به شکل گیری جامعه ای شد که در آن معابد هندو، مساجد و کلیساها در کنار یکدیگر قرار دارند و جشن ها و مراسم مذهبی گوناگون با احترام متقابل برگزار می شوند.

این ترکیب بی نظیر، سورینام را به کشوری تبدیل کرده که در آن هیچ گروه قومی اکثریت مطلق را ندارد و این تنوع، هم چالش ها و هم فرصت هایی را برای همبستگی ملی به همراه داشته است.

چالش ها و فرصت های پیش روی کشور در قرن ۲۱

در قرن ۲۱، سورینام با چالش های متعددی روبروست، از جمله:

• بحران های اقتصادی: وابستگی به صادرات منابع طبیعی مانند بوکسیت، طلا و نفت، کشور را در برابر نوسانات بازارهای جهانی آسیب پذیر کرده است. بحران های اخیر نشان دهنده نیاز به تنوع بخشی اقتصادی و کاهش وابستگی است.
• فساد و حکمرانی: تاریخ اخیر سورینام با چالش های حکمرانی و اتهامات فساد همراه بوده که نیازمند اصلاحات جدی است.
• تنش های اجتماعی: با وجود تنوع فرهنگی، گاهی اوقات تنش های اجتماعی و سیاسی بین گروه های قومی مختلف بروز می کند که نیازمند تقویت همبستگی ملی است.
• تغییرات اقلیمی: سورینام، با سواحل پست و جنگل های انبوه، در برابر تغییرات اقلیمی آسیب پذیر است که حفاظت از محیط زیست و سازگاری با این تغییرات را به یک اولویت تبدیل کرده است.

با این حال، سورینام فرصت های زیادی نیز دارد:

• منابع طبیعی: ذخایر نفت و گاز جدید، در صورت مدیریت صحیح، می توانند به رشد اقتصادی و توسعه کشور کمک کنند.
• تنوع زیستی: جنگل های بارانی سورینام با تنوع زیستی خیره کننده، پتانسیل بالایی برای اکوتوریسم و توسعه پایدار دارند.
• جامعه چندفرهنگی: تنوع فرهنگی سورینام یک مزیت بزرگ است که می تواند به عنوان پلی برای ارتباطات بین المللی و غنای داخلی عمل کند.

درس های تاریخی برای آینده

تاریخ سورینام نشان می دهد که چگونه یک ملت می تواند از دل ستم و استعمار برخیزد و هویتی منحصر به فرد برای خود بسازد. مقاومت مارون ها در برابر برده داری، تلاش های مداوم برای دموکراسی و همزیستی مسالمت آمیز فرهنگ های گوناگون، درس های ارزشمندی را برای آینده ارائه می دهد. این درس ها بر اهمیت تاب آوری، جستجوی عدالت و ساختن جامعه ای فراگیر و عادلانه تأکید دارند.

نتیجه گیری: بازتاب گذشته در حال سورینام

تاریخ سورینام، آینه ای است که گذشته پرفراز و نشیب این سرزمین را در حال و آینده آن منعکس می کند. از نخستین ردپاهای قبایل آراواک و کاریب در هزاره های دور، تا فتوحات اروپاییان و برپایی مستعمره ای که بر پایه رنج بردگان آفریقایی بنا نهاده شد، هر برهه از زمان، روایتی از مقاومت، مبارزه و سازگاری را در خود جای داده است. مردم سورینام، میراث دار تاریخی هستند که نه تنها با ستم و استعمار گره خورده، بلکه با اراده آهنین بردگان فراری برای آزادی، یعنی مارون ها، و با پذیرش موج های مهاجرت از سراسر جهان، هویت بی نظیر خود را شکل داده اند.

این ملت کوچک، بارها و بارها از دل کودتاها و جنگ های داخلی برخاسته و به سوی دموکراسی و ثبات گام برداشته است. جامعه چندفرهنگی سورینام، شاهدی زنده بر این مدعاست که تفاوت ها می توانند نه تنها در کنار هم، بلکه در هم تنیده شده و به یک قدرت فرهنگی و اجتماعی تبدیل شوند. زبان هلندی به عنوان زبان رسمی، در کنار زبان های بومی، کریول و آسیایی، نشانه ای از این همزیستی است.

سورینام امروز، کشوری است که با چالش های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دست و پنجه نرم می کند، اما در پس این چالش ها، امید به آینده ای روشن تر نهفته است. بهره برداری مسئولانه از منابع طبیعی، تقویت نهادهای دموکراتیک و حفظ همبستگی ملی در دل تنوع، راهگشای این مسیر خواهد بود. تاریخ سورینام، داستانی از تاب آوری، تنوع و امید است؛ امیدی که در هر گوشه این سرزمین کوچک اما پرریشه، نفس می کشد و آینده ای پربار را نوید می دهد.